Dear Ze,

 Πώς είναι όταν κοιμόμαστε; Σύμφωνα με την κλινική νευροψυχολογία ( Δεν τα έμαθα τζάμπα, πρώτο εξάμηνο ) ο ύπνος είναι απλά μια γέφυρα που σε μεταβιβάζει στο ασυνείδητο δίχως βέβαια να χάνεις τα λογικά σου κατά μεγάλο μέρος. Υπάρχει ωστόσο μια τόση δα πτώση της συνείδησης σου γι αυτό και νιώθεις τόσο απαλός , τόσο ελαφρύς , σαν να σου φεύγουν όλα τα βάρη της ημέρας που έλαβε τέλος. Επίσης , φαντάσου μια μεγάλη δεξαμενή με κόκκινο και μπλέ νερό ( ετερογενές μείγμα ώστε να φαίνονται τα δύο ξεχωριστά χρώματα ) στην οποία το κόκκινο είναι το νικητήριο χρώμα καθώς πιάνει το μεγαλύτερο χώρο και πιέζει το μπλε το οποίο καταφθάνει σχεδόν στον πάτο. Λοιπόν, το κόκκινο αντιπροσωπεύει μια ουσία που ονομάζεται αδενοσίνη ( ! ) αυτή κάνει τους μυς μας να χαλαρώνουν , τα μάτια μας να κλείνουν σιγά σιγά και το σώμα μας να παραδίνεται στο κρύο του σεντονιού και το μαλακό του μαξιλαριού , ενώ το μπλε αντιπροσωπεύει μια ουσία που ονομάζεται υποκρετίνη ( ! ) και αυτή είναι ο καφές του οργανισμού μας, αυτή που μας δίνει τόση ενέργεια την υπόλοιπη μέρη ώστε να κάνουμε τις διάφορες δραστηριότητες......
Μπλα μπλα μπλα!! Απλά για να τα ξέρεις όταν κάποιος σε μια συζήτηση πάει να στην παίξει έξυπνος, τσουπ πετάς αυτά και είσαι άρχοντας που λέμε. Λοιπόν, καθόμουν χθες στα μαλακά λουλουδένια σεντόνια του κρεβατιού ( not mine ! ) , απολάμβανα το όμορφο ξύπνημά μου τεντώνοντας τα μικρά μου χεράκια στον ουρανό ( ταβάνι ) και έπειτα έπεσα ξανά πίσω στο μαξιλάρι κάνοντας με το κεφάλι μου αυτό το γλυκό βαθούλωμα. Τότε άρχισα να σκέφτομαι πόσο όμορφα κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ, ένιωθα σαν να είμαι μωρό ξανά. Και για να μην λες πώς θυμάμαι πώς ήμουν μωρό αφού δεν θυμόμαστε πλήρως τι γινόταν. Εδώ κολλάει η θεωρία που αράδειασα παραπάνω. Όταν αυτή η υπνωτική ουσία (αδενοσίνη ) βαράει κόκκινο , αρχίζουμε να χαλαρώνουμε , πέφτουμε σε delirium κάπως και αρχίζει να "οργιάζει" το ασυνείδητο μας και όπως όλοι γνωρίζουμε το ασυνείδητο μας είναι μια δισκέτα ( φλασάκι στη σημερινή εποχή ) όπου αποθηκεύονται κάποιες παλιές αναμνήσεις, κάποιες πράξεις μας, κάποια πράγματα, στοιχεία που εμείς τώρα δε θυμόμαστε πως έγιναν αλλά αυτό θυμάται διότι πίστευε ( καλώς ) πως κάποτε θα μας χρειαστούν είτε ως βοηθοί είτε ως κομμάτια στο παζλ ενός τρελού ίσως τρομακτικού ονείρου μας. Άρα καταλήγω σε αυτό που είπα προ ολίγου, νιώθω πως αυτή η γαλήνη, η ηρεμία και η χαλάρωση δίχως έγνοιες ,που πάντα ( ακόμη και για μερικά λεπτά- δευτερόλεπτα , ακόμη και όταν ακολουθεί μια αγχώθης μέρα ) νιώθεις όταν ξυπνάς κάθε πρωί και με μισόκλειστα, ξυνισμένα ( σαν να ήπιες κάτι ξινό ) μάτια αντικρίζεις την αυγή πότε βροχερή , πότε ηλιόλουστη , είναι μια ανάμνηση που στην προκαλεί ο ύπνος μέσω του ασυνειδήτου, αυτού του μικρού ανθρωπάκου που κρατάει το μεγάλο σακί των παλιών, ξεχασμένων αναμνήσεων. Και όταν αναπολείς αυτό το συναίσθημα στα μέσα της ημέρας σε κάνει να το ξαναζείς από την αρχή, να νιώθεις ευάλωτος ,να ξανανιώθεις αυτό το μαλακό αόρατο αεράκι να σε ακουμπά στον ώμο. Ίσως αυτό το αεράκι κάποιες φορές να μην είναι τόσο αόρατο και να είναι τα δάχτυλα ενός αγοριού που ξυπνάει στο πλάι σου και σου χαϊδεύει των ώμο προσκαλώντας σε στην αγκαλιά του ή απλά κάνοντας σου νόημα να κλείσεις το φως για να πέσει ξανά για ύπνο ( ! ) . Το γεγονός που παραμένει είναι το ότι είσαι ευάλωτος στον ύπνο σου χάρη ή εξαιτίας αυτού του μικρού  ανθρωπάκου, αυτής της δισκέτας ( φλασάκι ) , πές το όπως θέλεις. Και το να είσαι ευάλωτος απομακρύνει κάθε αρνητική ενέργεια , κάθε κακή, νωπή ανάμνηση που απόκτησες κατά τη διάρκεια της ημέρας που πέρασες. Ωστόσο σε κάνει να είσαι ανοιχτός και σε νέες πληγές πολύ εύκολα απλά και μόνο γιατί είσαι γεμάτος ευτυχία και ό,τι τολμήσει να σου τη χαλάσει , το βλέπεις σα μυτερό σπαθί στην καρδιά σου και .....πληγώνεσαι. Αλλά η διόρθωση αυτής της μεριάς του να είσαι ευάλωτος λέγεται ισορροπία , την οποία αργά ή γρήγορα πρέπει να αποκτήσεις στη ζωή σου ώστε να ζυγίσεις την ευτυχία που σε πλημμυρίζει το πρωί με τις μικρές δυστυχίες που μπορεί κάποιος να σου προκαλέσει στο υπόλοιπο της ημέρας.. Σκέψου πως δεν υπάρχουν! Πώς; Ξαναζήσε αυτό το "μαλακό" πρωινό συναίσθημα, αυτό το συναίσθημα του να είσαι βρέφος ξανά, ευάλωτο μεν αλλά ξέγνοιαστο και χαρούμενο.
                                                                                   The magnifierr says bye bye