Dear Ze,

Θυμόμουν όταν ήμουν γυμνάσιο καθόμουν με τις ώρες στον υπολογιστή γιατί δεν έβγαινα έξω ( έλλειψη φίλων : διαχρονικό πρόβλημα ) και έβλεπα φωτογραφίες από διάφορες προσωπικές ιστοσελίδες ( blogs + tumblrs ιδιοκτησίες κοριτσιών φυσικά ) , πάνω στις οποίες είχαν γραμμένες διάφορες ευχές. Σίγουρα κατάλαβες σε τί αναφέρομαι! Λοιπόν κι εγώ ήμουν ένα από αυτά τα κορίτσια που είχα στο tumblr μου από την αρχή μέχρι το τέλος χιλιάδες φωτογραφίες αυτού του είδους. Ακόμη τις κατέβαζα στον υπολογιστή μου και τις αποθήκευα σε έναν φάκελο, ο φάκελος των ευχών φαντάσου. Οι περισσότερες από αυτές απεικόνιζαν απίθανες να συμβούν ευχές όπως να ταξιδέψω στις Κάννες , στο φεστιβάλ Καννών , να μείνω σε ένα από αυτά τα υπέροχα ξενοδοχεία που έχουν μέσα στο δωμάτιο ξεχωριστό χώρο αναψυχής για τους μικρούς εξερευνητές και συγγραφείς ( like me ! ) ή να χορέψω στο broadway, να μείνω σε ένα δεντρόσπιτο και άλλα πολλά που χρειάζονται αρκετά χρήματα. Γιατί όμως να γίνεται αυτό; Σου χαλάνε τα σχέδια και σου βάζουν φραγμό στο να ονειρεύεσαι ( ναι πάλι για όνειρα μιλάω! ) με το να σου πετάνε έναν μεγάλο κορμό δέντρου , έναν τεράστιο, απέραντο τοίχο μπρος στο δρόμο σου προς την εκπλήρωση των ευχών- ονείρων σου. Αυτός ο κορμός, ο τοίχος , ο σε όλους μας γνωστός είναι τα χρήματα, αυτά τα μέταλλα σε κυκλικό σχήμα και κάτι χαρτιά που όμως απέκτησαν τόση σημασία με τα χρόνια και αποτέλεσαν αιτία πολλών διενέξεων όχι μόνο χωρών με άλλων εξωτερικών χωρών αλλά και ανθρώπων από την ίδια χώρα, από την ίδια πόλη, χωριό, γειτονιά και (στο έσχατο σημείο) οικογένεια. Αυτά όμως καθορίζουν στο μεγαλύτερο βαθμό την ζωή μας ολόκληρη και τώρα στις μέρες και την εσωτερική μας ζωή, τον εσωτερικό μας κόσμο. Πια οι δυνατοί φρουροί ( ερυθροί και βένετοι ! ) της ψυχής μας , αυτού του ευαίσθητου χώρου που στην πόρτα του οποίου είναι κολλημένη μια τεράστια, κολλητική ταινία που λέει με μεγάλα, έντονα, κόκκινα γράμματα  "ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ" έχουν εξασθενήσει και πια δεν μπορούν να χαρακτηριστούν "δυνατοί" μα θα ακολουθήσουν τον χαρακτηρισμό της ψυχής μας, "Εύθραυστοι". Και σ αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι ναι αντιμετωπίζουμε πρόβλημα , ένα πρόβλημα που πραγματικά δεν ξέρω αν θα λυθεί ποτέ. Διότι η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι να αποδυναμώσουμε αυτόν τον δυνατό εχθρό, το χρήμα.... όμως η μόνη λύση είναι απίθανη! But ποτέ μη λες ποτέ. Γιατί όμως εμείς, οι άνθρωποι δώσαμε  τόση δύναμη σε ένα χαρτί και ένα μέταλλο; Κανένας δε μπορεί να απαντήσει εδώ.! Τίποτα δεν μας ενδιαφέρει από αυτά, το μόνο όμως που αναγκαστικά μας ενδιαφέρει είναι αυτό που ζούμε τώρα, την εξασθένηση των φρουρών της ψυχής μας. Αρχικά ήταν απλά το οικονομικό μας budget , η σιγα-σιγα καταστροφή των ευχών μας ( σαν το παιχνίδι ντόμινο όπου το κάθε τοιχάκι που πέφτει είναι και μια ευχή μας που αντίστοιχα πέφτει , καταστρέφεται υποκινούμενο από το χέρι του χρήματος ) , τώρα όμως έχει μετακινηθεί όλο αυτό στην ψυχή μας, σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο μέσα μας. Τι κάνουμε σε αυτή τη δύσκολη περίοδο; Κολυμπάμε, κολυμπάμε , που έλεγε και η Dori στο Nemo.  Τί γίνεται όμως όταν αδυνατούμε να κολυμπήσουμε επειδή δεν μας έχουν μείνει πια δυνάμεις; Βυθιζόμαστε; Εκεί καταλήγουμε; Και η απάντηση είναι ΟΧΙΙΙ!!! Κολυμπάμε ακόμα και με κομμένα φτερά ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας ο οποίος δεν είναι απλά η ικανοποίηση των ευχών που προανέφερα αλλά η ευτυχία μας η οποία μεν εξαρτάται και από το βιοτικό μας επίπεδο αλλά εξαρτάται δε από την ψυχική μας ευχαρίστηση, ηρεμία και γαλήνη. Serenity to all of you <3 ( μοιάζει σαν σλογκαν οργάνωσης greenpeace μα είναι αλήθεια η απάντηση σε όλα είναι μια, η ηρεμία, η γαλήνη της ψυχής μας , όλα τα άλλα είναι sprinkles on the sundae , απλά μια τρούφα που ομορφαίνει μεν την ψυχή μας , το παγωτό , αλλά δεν καθορίζει την όλη γεύση του ) ...
                                                                                The magnifierr says bye byee