Και δυστυχώς έρχονται και πάνε και αυτό γιατί συνήθως τείνουμε να κάνουμε αυτό το λάθος, τους διαλέγουμε, τους διαλέγουμε πριν καν τους μάθουμε, πριν καν γνωρίσουμε τον εσωτερικό τους κόσμο και έπειτα απογοητευόμαστε και αυτό μας ακολουθεί στο υπόλοιπο της ζωής μας. Είναι το χειρότερο συναίσθημα γι αυτό μην αφήσεις ποτέ να σε κυριεύσει. Δε ξέρω την αιτία μα όλοι μας επηρεαζόμαστε από αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας και πολύ περισσότερο από τους φίλους μας, αυτή την παρέα που από μικροί φανταζόμασταν και δημιουργούσαμε στο μικρό μας μυαλουδάκι ως την ιδανική παρέα καθώς βλέπαμε Sailor Moon , The Flinstones, Power Rangers κάτι σαββατιάτικα πρωινά ( και αν δε προλαβαίναμε τα γράφαμε στις κασέτες και τα βλέπαμε με το που ανοίγαμε το μάτι μας ) . Ίσως γιατί είναι αυτό που λέγαμε πρωτογενής παράγοντας κοινωνικοποίησης ( συνήθως στο μάθημα της κοινωνικής πολιτικής αγωγής , τελευταία ώρα κάθε τετάρτη στο γυμνάσιο , τότε που όλοι έριχναν τον καλύτερο υπνάκο της ζωής τους και μετά έπεφταν καμπάνες ) . Είναι ,πλάι με την οικογένεια, εκείνη η ομάδα που επηρεάζει κατά μεγάλο μέρος τη ζωή μας, την καθημερινότητα μας και τις αντιλήψεις για την μικρή κοινωνία μας. Είναι αυτή η ομάδα που μας δίνει τις μεγαλύτερες χαρές μα δυστυχώς και τις πιο αβάσταχτες στεναχώριες και απογοητεύσεις. Η γιαγιά μου και η μαμά αργότερα συνήθιζε να μας λέει συχνά αυτό το ρητό "Δεν υπάρχουν φίλοι. Οι καλύτεροι σου φίλοι είναι οι αδερφές σου, η οικογένειά σου. Δε θα σου γυρίσουν ποτέ την πλάτη όταν τους χρειαστείς. Μπορεί να σε στεναχωρήσουν ορισμένες φορές μα ποτέ δεν θα σε παρατήσουν όταν εμφανιστεί κάποια άλλη ανάγκη ή επιθυμία. Κάτι που οι "φίλοι" θα το κάνουν." Μεγάλωσα λοιπόν με αυτό το στιχάκι κολλημένο στο μυαλό μου και ίσως γι αυτό το λόγο δε μπόρεσα ποτέ να στεριώσω κάποια φιλία, κάποια φιλία που θα θεωρώ ισάξια με την οικογένεια , ισότιμη με τη φιλία που έχω και διατηρώ με τις αγαπημένες μου αδερφές. Ξέρεις γιατί; Σίγουρα όχι γιατί το θεωρούσα σωστό απλά γιατί τον αντιμετώπιζα ως κάτι το απαγορευτικό, κάτι που δεν πρέπει να κάνω γιατί θα πληγωθώ... Και αυτό μπορώ να το θεωρήσω ως κάτι λογικό εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας μου τότε. Δε μπορούσα να κατανοήσω πως η μαμά μου με αυτό το ρητό προσπαθούσε απλά να με προειδοποιήσει και να με προστατέψει από αυτές τις απογοητεύσεις που βιώνω τώρα ως "μεγαλύτερη" . Με το "οι φίλοι δεν υπάρχουν" δεν μου απαγόρευε να αναπτύξω φιλίες απλά με προειδοποιούσα για αυτά που ίσως αντιμετώπιζα. Ίσως το έλεγε με τον λάθος τρόπο , ίσως εγώ το εξέλαβα με τον λάθος τρόπο. Αυτό όμως με έκανε τόσο καιρό να νιώθω απομονωμένη και φοβισμένη σε κάθε φιλία που ανέπτυσσα με κάποια άτομα έχοντας στο μυαλό μου όλη την ώρα πως κάτι θα πάθω. Βέβαια σε κάθε φιλία πάντα γινόταν κάτι αρνητικό στο τέλος και καταστρεφόταν αυτό το κάστρο φιλίας που έχτιζα με το κάθε άτομο σαν τραπουλόχαρτα, τόσο σύντομα, τόσο απότομα και τόσο απογοητευτικά οπότε επαληθευόταν στο τέλος η άποψη της μητέρας μου. Και όσο επαληθευόταν αυτή η άποψη , τόσο πεισματάρα γινόμουν. Ήθελα να αποδείξω στη μητέρα μου πως υπάρχουν αληθινοί φίλοι που μοιάζουν με αδέρφια και πως δεν χρειάζεται να προσέχεις συνέχεια τους πάντες που βρίσκονται δίπλα σου μην σου την φέρουν πισώπλατα ( ! ) . Όπως δε μαρέσει να αγαπώ με μέτρο έτσι δε μαρέσει να μιλώ με μέτρο, να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου με μέτρο. Και όχι δεν είμαι εχθρός του Αριστοτέλη και της άποψης που στήριζε βαθιά πως το μέτρο είναι το παν και το καλύτερο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος στη ζωή του. Πού καταλήγω λοιπόν με αυτόν τον μονόλογο; Καταλήγω στο ότι το να προσπαθείς δε σου φέρνει πάντα θετικά αποτελέσματα, γι αυτό οι φίλοι δεν είναι απλά κόκκινες πινέζες που επιλέγεις να τοποθετήσεις στον χάρτη της ζωής σου και τους κόβεις-ράβεις όπως θες... Αντιθέτως έρχονται μόνοι τους και αν δεν είναι πραγματικοί .......πάνε. Ω ναι ακόμα πιστεύω στην πραγματική φιλία! Έχε ελπίδες και όλα θα γίνουν αρκεί να μην το πολυσκέφτεσαι. Από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος σέβεσαι τον εαυτό σου , θα σε σεβαστούν και οι υπόλοιποι. Κάποτε , το πιστεύω, θα βρεθώ σε μια παρέα όπου ο ένας θα σέβεται τον άλλον δίπλα του , θα συζητάμε με τις ώρες , δίχως μέτρο, δίχως φόβο μήπως κάποιος μου την φέρει πισώπλατα , θα βγαίνουμε, θα καθόμαστε με τις ώρες στην παραλία τα καλοκαιρινά δειληνά και θα πίνουμε ατελείωτες μπύρες αλλά θα τρώμε και τις πίτσες μας δίπλα στην φωτιά που εμείς θα έχουμε ανάψει ( συγκεκριμένα όχι εγώ, είμαι σκράπας σε αυτά και από δύναμη μηδενική ^_^ ) .....όπως καταλαβαίνεις ,Ze, είμαι μια ονειροπόλα, μια ονειροπόλα μέχρι αηδίας μα πρέπει να υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Ποτέ δε θα πάψω να πιστεύω στη πραγματική φιλία μα δεν θα την κυνηγάω όπως ο λύκος το ζαρκάδι , θα την περιμένω πάντα.. Προς το παρόν , αυτό που πρέπει να μας νοιάζει κιόλας , την πραγματική φιλία την έχω βρει στο πρόσωπο κάποιου, κάποιου εκείνου που βρίσκεται στη σκάλα φιλίας πλάι με τις αδερφές μου και αυτό με κάνει χαρούμενη.