Dear Hermar,
Τι κάνεις όταν είσαι πιεσμένος και απογοητευμένος από την καθημερινή σου ρουτίνα; Αναπολώ εκείνες τις στιγμές στη παραλία που ξεφύλλιζα σελίδες από γεμάτα έμπνευση βιβλία και απολάμβανα το λαχταριστό τσάι με μέντα και λεμόνι ( ! ) . Ήμουν τόσο ξέγνοιαστη, ένιωθα τόσο ελεύθερη, έβλεπα το απέραντο της θάλασσας και έπειτα χανόμουν στις σκέψεις που μου προκαλούσαν όλα αυτά τα γράμματα των βιβλίων, όλες αυτές οι περίτεχνες ιστορίες. Και τώρα απλά κάθομαι σε ένα γραφείο , περιμένω την επιφοίτηση από τα ουράνια για να ανοίξω τα σχολικά μου βιβλία και το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι που λέμε (πάνω από όλα καλό λεξιλόγιο).
Ποιά είναι η διαφορά από τα λογοτεχνικά βιβλία; Γιατί αυτά μου δίνουν ένα ποτάμι εμπνεύσεων καθώς τα διαβάζω και έπειτα όλο αυτό το ποτάμι μετατρέπεται σε γράμματα, λέξεις, φράσεις, προτάσεις, ιστορίες ολόκληρες, ιδέες ενώ τα σχολικά βιβλία τίποτα; Και αυτά είναι επιστημονικά βιβλία ( είναι πανεπιστήμιο after all )  , υποτίθεται πως έπρεπε από γεννησιμιού τους να δίνουν εμπνεύσεις, κίνητρα να γράψεις, κίνητρα να σκεφτείς, να τρέξεις μέσα στις σελίδες τους και να χαλαρώσεις απολαμβάνοντας κάθε ιδέα που αυτά εκπνέουν. Με πιέζουν, μου δημιουργούν αυτόν , ξέρεις, τον κόμπο στο λαιμό που έπειτα μεταμορφώνεται σε διάφορα άλλα συναισθήματα όπως θυμό, απογοήτευση προς τον εαυτό μου και τις επιλογές μου και εν τέλει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Γιατί όμως γίνεται αυτό; Έχει αναρωτηθεί κανείς την πραγματική προέλευση αυτού του κόμπου; Ίσως είναι αυτό το deadline που τίθεται μέχρι το οποίο πρέπει να έχεις τελειώσει μια συγκεκριμένη ποσότητα ενός βιβλίου , την λεγόμενη εκπαιδευτική ύλη. Ίσως πάλι είναι αυτό που μόλις ανέφερα η ύλη, κάτι συγκεκριμένο, ένα μέτρο που έχουμε, έναν κανόνα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Οι γνώσεις είναι απεριόριστες και εσύ τις διαλέγεις, αυτό δε λένε; Το επέλεξα , δεν πρέπει να γκρινιάζω σαν πεντάχρονο. Το επέλεξα, δική μου επιλογή ήταν να ακολουθήσω αυτές τις γνώσεις. Η πόρτα τους ήταν κλειστή κι εγώ και μόνο εγώ είχα το κλειδί της , το κλειδί της και δύο επιλογές - την ανοίγω ή την προσπερνάω; - . Την άνοιξα, μετά από αυτό δεν έχει γυρισμό. Μπορείς να την κλείσεις για πάντα αλλά μετά δε σου εγγυάται κανείς την προσφορά μιας άλλης πόρτας, ενός άλλου ανοίγματος στη ζωή σου. Μπορείς ωστόσο να κάνεις υπομονή ( μεγάλη λέξη, δύσκολη να μετατραπεί σε πράξη ) και να ανοίξεις μέσα σε αυτό το δωμάτιο που ήδη έχεις ανοίξει μερικά παράθυρα, να μπει λίγο φως, αυτό το φως που λέγεται πάθος, ενδιαφέροντα. Για ποιό πράγμα έχεις πάθος , αγάπη; Αυτό χρειάζεται να βρεις ώστε να ισορροπήσεις αυτή την απογοήτευση που αισθάνεσαι.... Μετά δε χρειάζεται ν ανησυχείς, κάνε υπομονή, το άπλετο αυτό φως που θα μπει θα είναι ο μοναδικός σου βοηθός σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, το ταξίδι προς το λεγόμενο πτυχίο, τη λεγόμενη ενήλικη ζωή με τις δουλειές.. Έτσι θα φτιάξεις την ζωή σου, πάντα έτσι μου έλεγαν. Οπότε άσε αυτό το φως να λάμψει προς εσένα! Θα είναι δύσκολο να κάνεις κάτι που σε κάνει να νιώθεις πόνο στο λαιμό, σε πιέζει, σου κόβει τα βήματα να προχωράς αλλά σημασία θα έχει το μετά. Πάρε ανάσες και συνέχισε, βρες τί σου αρέσει ό,τι είναι αυτό και προχώρα. Στη δική μου περίπτωση ( για να βάλω σε σειρά τί μου αρέσει λίγο στο μυαλό μου )

• Να χορεύω, να χορεύω όχι όποτε πρέπει αλλά όποτε θέλω , ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν "πρέπει" ..Να ταξιδεύω με το χορό και να παίρνω έμπνευση από αυτόν, ιδέες, κίνητρα. 
• Να γράφω, να γράφω δίχως όριο. Να ξαπλώνω μέσα, πλάι στα γράμματα και να εισπνέω ιδέες.
• Να τρώω δροσερά φαγητά, φαγητά που δίνονται ελεύθερα από τη φύση , που έχουν την γεύση και την ομορφιά της φύσης.
• Να φωτογραφίζω με τη μικρή μου κάμερα μικρές πινελιές της φύσης.(Η φύση είναι ο πιο όμορφος και δεξιοτέχνης "φυσικός" ζωγράφος) 
• Να περνάω χρόνο με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και να νιώθω αγάπη , να δίνω και να εισπράττω. Αυτό κι αν δίνει κίνητρα ώστε να προχωρήσεις.. 

Με αυτό λοιπόν κλείνω. Άνοιξε αυτά τα παράθυρα ώστε να απολαμβάνεις ευχάριστα αυτό τον δρόμο προς την ενήλικη ζωή..Το μετά είναι ό,τι καλύτερο, και αυτό που μετράει. Περίμενε και θα δεις. Αυτό σκέφτομαι, αυτό κάνω, περιμένω και θα δω.!