Dear Hermar,

Σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι συμμαθητές μου, κάποιοι/ες που αποκαλούσα φίλες/ φίλους μου κολλούσαν μια νοητή ετικέτα στο μέτωπο , την ετικέτα του "μωρού", του "χαζοχαρούμενου" , της "μικρής", "άπειρης" και .... της "κινέζας" (!) Αλλά προς το παρόν ας μείνουμε στις πρώτες ετικέτες! Εγώ πάντα τις έβλεπα ως απειλές, με πονούσε κάθε φορά που άκουγα από το στόμα των γύρω μου αυτές τις λέξεις, με πονούσε σαν εκείνες τις ασημένιες κοφτερές επιφάνειες από τις παλιές ξύστρες, εκείνες που ήταν στο ψεύτικο γυάλινο κουτάκι. Θυμάσαι πόσο πονούσαν όταν κοβόσουν, πόσο αίμα χυνόταν από αυτή τη μικρή πληγή, από αυτό το κόψιμο; Λοιπόν, εμένα μου άρεσε αυτό το κόψιμο, πάντα μου άρεσε αυτή η αίσθηση του κοψίματος και ξέρεις γιατί; Γιατί ακόμα κι αν με πονούσε όσο τίποτε άλλο , χαμογελούσα, γελούσα, παρατηρούσα τις αποχρώσεις του αίματος κατά τη διάρκεια αυτής της ροής του προς την παλάμη μου. Προς τί όλη αυτή η
ιστορία; Λοιπόν προ ολίγου είπα πως μόλις άκουγα αυτές τις λέξεις και καταλάβαινα ότι αναφέρονταν σε μένα , με πονούσε , με πονούσε με αυτόν τον τρόπο που ανέφερα... Μετά από μερικά χρόνια όμως , κοντά στη τρίτη γυμνασίου θυμήθηκα αυτό το κάτι που αισθανόμουν κάθε φορά που κοβόμουν από αυτές τις ασημένιες λεπίδες της ξύστρας, αυτό το κάτι που αισθανόμουν αμέσως μετά. Θυμήθηκα πως παρόλο που πονούσα και στεναχωριόμουν για μερικά δευτερόλεπτα, σηκωνόμουν στα πόδια μου και έκανα αυτό που κανένας γονιός δε θα περίμενε το παιδί του να κάνει, χαμογέλασα, είπα "δε πειράζει, είναι αίμα, κοίτα πόσες αποχρώσεις μπορεί να έχει, είναι μοναδικό όμως, είναι το δικό μου αίμα, κανένας άλλος δεν έχει το ίδιο, εσείς παρόμοιο αλλά όχι το ίδιο." Έτσι και όταν μου πετούσαν αυτά τα ονόματα, ήταν λεπίδες, με πονούσαν, αλλά τώρα γελάω, χαμογελάω και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω πως είμαι μοναδική και δε το λέω με την έννοια του τέλειου, το λέω με την έννοια της μοναδικής ύπαρξης, δεν υπάρχει κάποιος άλλος σαν κι μένα, παρόμοιοι αρκετοί μα ποτέ , κανείς ίδιος. Γι αυτό απλά ξέρεις τι χρειάζεται να βγάλεις την λεπίδα από το δέρμα σου, να τσούξεις λίγο και μετά να γελάσεις , γιατί; Γιατί είσαι μοναδικός έτσι όπως είσαι....Αυτές είναι οι αποχρώσεις σου, φαίνομαι μικρή ( είναι το φυσικό μου) , σε κάποιους χαζοχαρούμενη ( είμαι χαμογελαστή τί να κάνουμε ) , σε άλλους ανώριμη , μωρό ( δεν πας μπροστά με το να μεγαλώνεις απότομα, μεγαλώνεις εκεί που πρέπει και τότε που πρέπει ) και σε άλλους άπειρη ( ποτέ δεν γίνεται να γνωρίζεις τις εμπειρίες του άλλου πολύ απλά γιατί δεν είσαι αυτός , είσαι άλλος ) .. Δε ξέρω κατά πόσο βγάζει νόημα αυτό που είπα σήμερα, ίσως καθόλου, ίσως ελάχιστα αλλά το "επιμύθιο" αυτού ξέρεις ποιο είναι; Πέταξε όλες τις συννεφιές από τα μάτια σου, ξεκόλλα αυτές τις ετικέτες και προχώρα με το χαμόγελο .. Και αν σε πουν χαζοχαρούμενο, χέστηκες ( ουπς τί γλώσσα είναι αυτή! )
                                                     The magnifierr says bye byee