"Keep A Journal"

Το να γράφεις τις σκέψεις σου σε ένα χαρτί είναι για μένα μια παράδοση, μια ανάγκη μα και το να γράφεις αναμνήσεις το ίδιο. Είτε την έχεις μέσα σου είτε όχι! Κάποιος μου είπε πως το χαρτί δε σε κρίνει ούτε σε κοροϊδεύει , γι αυτό ακριβώς μπορείς να γράψεις ακόμη και τις πιο χαζές σου σκέψεις δίχως να φοβάσαι τίποτα. Για μένα το να γράφεις σου δίνει αυτοπεποίθηση παραδόξως και κίνητρα ώστε να δεις τη ζωή από μια άλλη οπτική, μια οπτική πιο αισιόδοξη.

  

  Επίσης με αυτόν τον τρόπο μπορείς να "τακτοποιήσεις"καλύτερα τις σκέψεις σου, αυτό το κουβάρι που όλοι κάποιες φορές έχουμε στο μυαλό, στην ψυχή μας και που μας ενοχλεί απίστευτα. Το να κρατάς ένα μικρό τετράδιο ( άλλοι μπορεί να θέλουν να το αποκαλέσουν ημερολόγιο μα δεν είναι ακριβώς το ίδιο) και να γράφεις εκεί την κάθε σου σκέψη είναι σαν να ξετυλίγεται σιγά-σιγά εκείνο το κουβάρι που έχεις στο κεφάλι σου. Καθαρίζεις το μυαλό σου και έτσι νιώθεις πιο όμορφα. Δεν είναι λίγες φορές που έχω διαβάσει σε διάφορα blogs πως διάφορα άτομα απέκτησαν θάρρος, αυτοπεποίθηση στην καθημερινότητά τους μόλις άρχισαν να γράφουν και να αποθηκεύουν τις σκέψεις τους στο χαρτί, σε αυτόν τον μαγικό και καλύτερο φίλο όλων μας. Κάποτε βρέθηκα face to face με μια φωτογραφία στο pinterest που πρότεινεμια τριακονθήμερη πρόκληση :   Οπότε αποφάσισα να την ακολουθήσω! Έκατσα και σκέφτηκα αρχικά πώς θα ήθελα να είναι η ζωή μου σε δέκα χρόνια... Ακόμα δεν την έχω ολοκληρώσει αλλά πιστεύω πως θα με βοηθήσει πολύ. Ήδη τώρα που γράφω στο journal μου , νιώθω πολύ καλύτερα αν και κάποιες φορές θλίβομαι και πιστεύω πώς όλα αυτά είναι απλά μια ουτοπία και δε θα γίνουν πραγματικότητα ή ότι είμαι πολύ ονειροπόλα, αιθεροβάμων γι αυτό που πραγματικά ζούμε. Αλλά αυτές οι στιγμές δεν με πτοούν, συνεχίζω να γράφω το journal μου. Είναι κάτι σαν διέξοδο στο αδιέξοδο της καθημερινότητας, απαντοχή σε όλες τις πίκρες , μια σανίδα σωτηρίας. Λένε ότι η μελαγχολία είναι οι καλύτεροι σύντροφοι της δημιουργίας. Όταν λοιπόν νιώθεις μέσα σου γκρίζος, μουντός και στεναχωρημένος για κάποιο λόγο, ΔΗΜΙΟΎΡΓΗΣΕ. Χρησιμοποίησε αυτό το μειονέκτημα(μελαγχολία) ως πλεονέκτημα και συνέχισε. Παράτα το μαξιλάρι και το αρκουδάκι σου, φτιάξε ένα ζεστό τσάι και ξεκίνα να γράφεις για όλα αυτά που σκέφτεσαι. Θα δεις αφού θα τα έχεις όλα γραμμένα κάτω , θα τα κοιτάς και θα τα ξανακοιτάς και θα καταλήξεις στο αποτέλεσμα ότι δεν αξίζει να στεναχωριέσαι για τίποτα γιατί έχεις τον φίλο σου, το χαρτί...Μα και όχι μόνο γι αυτό! Μόλις δεις καταγεγραμμένες όλες τις σκέψεις τότε θα καταλάβεις επιτέλους τί είχες μέσα σου, απλά μια απαισιοδοξία και ένα κενό που θα συμπληρώσεις γράφοντας.

♫ Birdy- Skinny Love ♫

Quote Magnifier

Κάθε Δευτέρα λοιπόν σε αυτή το δεντρόσπιτο εδώ πέρα που μαζευτήκαμε, εγώ θα παίρνω τον μεγεθυντικό μου φακό και θα ψάχνω  μέσα στο μικρό μου μυαλουδάκι να βρω ένα στίχο αντιπροσωπευτικό για την μέρα ή καλύτερα αντιπροσωπευτικό για αυτά που νιώθω εκείνη τη μέρα.

  

Σήμερα λοιπόν μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτό που είχε πει η θρυλική και αξιαγάπητη

Audrey Hepburn στην ταινία Funny Face στη σκηνή με το βιβλιοπωλείο της όπου πρωτογνώρισε τον Fred Astaire. Εκεί λοιπόν που συγύριζε την βιβλιοθήκη της και ανέβαινε σιγά-σιγά τα σκαλιά για να φθάσει τα πιο ψηλά ράφια πετάχτηκε και ο Fred Astaire ή καλύτερα προσφέρθηκε να βοηθήσει και έτσι ξεκίνησαν μια πολύωρη συζήτηση η οποία κατέληξε σε ένα απρόσμενο, άβολο μα αξιολάτρευτο φιλί του Fred προς την Audrey. Λίγο πριν από αυτό το σημείο, κατά τη διάρκεια της συζήτησής τους η Audrey εξέφρασε το διακαή της πόθο να ταξιδέψει στο Παρίσι για να γνωρίσει από κοντά τον αγαπημένο της συγγραφέα-ψυχολόγο ο οποίος έγραψε για την ενσυναίσθηση. Τότε λοιπόν η Audrey(Jo) προχώρησε σε έναν μικρό ορισμό της ενσυναίσθησης προς τον Fred ο οποίος υποδυόμενος τον φωτογράφο Dick δεν είχε ιδέα περί αυτής της έννοιας. "Η ενσυναίσθηση είναι κάτι παραπάνω από την συμπάθεια. Σημαίνει να προσαρμόζεις την φαντασία σου ώστε να νιώσεις πραγματικά τί νιώθει ο άλλος. Είναι σαν να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου." Και τότε κατάλαβα γιατί πραγματικά ήθελε να γνωρίσει εκείνον τον συγγραφέα η Jo γιατί της έδωσε να καταλάβει πως υπάρχουν εκεί , κάπου άνθρωποι στους οποίους πραγματικά μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου και να αραδιάσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις δίχως ενδοιασμούς , δίχως φόβους γιατί ξέρεις ότι θα σε καταλάβουν, θα μπουν στη θέση σου και θα σε συμβουλέψουν σαν να ήταν "εσύ" για λίγο. Θα είναι μεγάλος ψεύτης όποιος πει πως "ναι εγώ το κάνω αυτό" γιατί πραγματικά όσο κι αν θέλουμε, όσο κι αν έχουμε την καλή προαίρεση να το κάνουμε , δεν το κάνουμε! Αλλά κανένας δεν έχει βρει το γιατί... Ίσως είναι αυτό που λένε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..

From now and then every Monday in this treehouse over here i will grab my magnifier and i will search into this tiny mind of mine for a quote that represents the day or better represents my feelings that day. So today I pinned in mind what was said by the legendary and lovable Audrey Hepburn in the film Funny Face, in that scene in the bookstore where she first met Fred Astaire. So while she was tidying up the library and climbing slowly up the steps to reach the higher shelves, Fred Astaire came up or let's say offered to help and that moment a long discussion began which resulted in an unexpected, inconvenient but adorable kiss by Fred to Audrey. Just before this point, during their conversation Audrey expressed her great desire to travel to Paris to get acquainted with her beloved author-psychologist who wrote about empathy. So that moment Audrey (Jo) started a small definition of empathy towards Fred ,who simulated the photographer Dick, had no idea of ​​this concept. "Empathy is something beyond sympathy. Is to project your imagination so you actually feel what the other person is feeling. You put yourself in the other's person place." And then I realized why Jo really wanted to meet that author , it was because he made her understand that there are some people who can really open your heart to and "evacuate" your soul to with no doubts, no fears because you know they will understand, they'll put theirselves to your place and they will advise you as they were "you" for a while.  The one who'll say that "yes I do that" will be a big liar because in reality as much as we want to, as much as we have the good will to do it, we are not doing it! But no one has found out why ... Maybe that's what they say is the abyss of the human soul.

 ♫ Can one kiss do all of this ♫

           The Magnifier

                                                                                           

"Όταν ξεκινάς κάτι    με πάθος, λένε πώς στο τέλος θα το καταφέρεις όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσεις, όσες πόρτες κι αν κλείσουν μπροστά στη "μούρη" σου, όσες απογοητεύσεις κι αν βιώσεις και εν τέλει όσες φορές κι αν αποτύχεις." Άλλωστε ας μην ξεχνάμε και το παλιό ρητό "Όταν μια πόρτα κλείνει, ανοίγουν άλλες δύο στη θέση της" ή όπως λέω κι εγώ , ο χορός είναι σαν σκυταλοδρομία σε συνδυασμό με δρόμο μετ'εμποδίων, έχει πολλά εμπόδια αλλά αυτά που κερδίζεις αν τα περάσεις, οι σκυτάλες, είναι πολλά. Μια αποτυχία είναι κάθε φορά ένα στάδιο πάνω προς την αυτογνωσία, την γνώση των λαθών σου, των μικρών αυτών προβλημάτων που σκιάζουν απειλητικά το φως της επιτυχίας, της επίτευξης των στόχων σου. Όμως για να φύγουν αυτά τα μαύρα σύννεφα πρέπει να γίνει μια απαραίτητη διεργασία. ΚΟΙΤΑΞΕ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ ΤΑ. Μην κωφεύεις επειδή μια ή δυο φορές απογοητεύτηκες από τον εαυτό σου, είτε αυτό σημαίνει να πιέσεις πιο πολύ τον εαυτό σου σε αυτά τα εμπόδια προκειμένου να τα προσπεράσεις και να πάρεις τη σκυτάλη που σου αξίζει είτε σημαίνει να σταματήσεις να σκέφτεσαι αρνητικά για τον εαυτό σου και για τις ικανότητές σου. Δεν θα πετύχεις σε αυτόν τον χώρο εάν σε κυριαρχεί η ηττοπάθεια και ο πεσιμισμός. Φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό σου, φορτίσου με αυτοπεποίθηση και πίεσε τον εαυτό σου για αυτήν την σκυτάλη, γιατί σου αξίζει!Και κάτι για το τέλος, αυτές οι σκυτάλες για τις οποίες κάνω λόγο δεν είναι τα διάφορα βραβεία ή τα χρήματα που κερδίσεις χάρη στον εντυπωσιακό σου χορό, αλλά αυτά τα συναισθήματα και οι στιγμές που έχεις μέσα σου μετά.  

"Thoughts of a -crossing fingers- future pro dancer"

"When you start something with passion, some say at the end you will succeed despite the difficulties you'll face, despite the big amount of doors that will close "in your face" , despite your many disappointments you will have to experience and ultimately despite the failures you will face." Besides, let's not forget the old rhyme "When one door closes, two doors open in each place" or as I say,dance is like a relay race in conjunction with obstacles' road, it has a lot of obstacles but what you win when you pass them, meanly the relays are many. A failure is a step at a time over to self-knowledge, knowledge of your own mistakes, these teenie tiny problems that darkly shaded the light of  success, achievement of your goals. But if you want these dark clouds to leave there has to be a necessary process.FACE YOUR MISTAKES AND DEAL WITH THEM . Do not run away because once or twice you got disappointed of yourself, whether that means more pressure to yourself to these obstacles in order to overtake them and take the relay you deserve or means to stop thinking negatively about yourself and your abilities. You will not succeed in this space if defeatism and pessimism rules you. Put on your best smile, charge yourself with confidence and push yourself in order to get this relay, because you deserve it!Oh and something for the end, these relays i've been talking about are not the various prizes or the money gain thanks to your impressive dance performance, but these emotions and moments you have inside you afterwards.

                    ♫ Meredith Monk - Vow ♫

                                                                                       The Magnifier

"Το ρολόι χτύπησε Φθινόπωρο"

Το ρολόι χτύπησε Φθινόπωρο και τα φύλλα αρχίζουν σιγά-σιγά να πέφτουν στο ψυχρό, πέτρινο έδαφος το οποίο με τη σειρά του υπό τη βοήθεια βέβαια του σκληρού ανέμου θα τα απομακρύνει από την επιφάνεια και θα τα σύρει κάπου αλλού, μακριά! Έχει αναρωτηθεί κανείς όμως γιατί τα φύλλα πέφτουν με το που "πατήσει το πόδι του"το φθινόπωρο; Να μια προσωπική άποψη! Το φθινόπωρο έρχεται όπως όλοι ξέρουμε για να αποχαιρετήσει καλώς ή κακώς το καλοκαίρι, το ζεστό, ξερό και ηλιόλουστο τοπίο του καλοκαιριού και μαζί με αυτό και τις αναμνήσεις....τις αναμνήσεις που τα "πεφτοφύλλα" αντιπροσωπεύουν. Και με αυτό δεν εννοώ πως οι αναμνήσεις φεύγουν για πάντα όπως τα πεφταστέρια και μετά εξαφανίζονται, έτσι και τα "πεφτοφύλλα" δηλαδή οι αναμνήσεις "πέφτουν" και μετά εξαφανίζονται. Εννοώ πως κάθε φύλλο(ανάμνηση) πέφτει για έναν συγκεκριμένο λόγο, για να έρθει ένα άλλο φύλλο στη θέση του, μια άλλη ανάμνηση που θα αντικαταστήσει την απώλεια, το κενό... Πότε θα γίνει αυτό; Μετά από έξι μήνες, με το που μπει η γλυκιά και πολύχρωμη Άνοιξη ! Και γιατί αργεί τόσο; Γιατί το κάθε φύλλο προσπαθεί να πραγματοποιήσει αυτήν την ευχή του οποιουδήποτε από εμάς και αυτό χρειάζεται αρκετό χρόνο. Γι αυτό όλοι εσείς που στεναχωριέστε που έφυγε ο χαρούμενος και ξέγνοιαστος ήλιος του καλοκαιριού και θλίβεστε με το κρύο αεράκι και την ψηλή (αν κι έριχνε καντάρια)βροχούλα, χαλαρώστε στο ζεστό σας κρεβατάκι, φτιάξτε μια ζεστή, μυρωδάτη σοκολάτα και σκεφτείτε πως τους επόμενους μήνες θα αποκτήσετε τις καλύτερες αναμνήσεις.. Απολαύστε αυτό το κρύο αεράκι και την βροχή που πέφτει έξω από το παράθυρό σας, δημιουργήστε. Αυτή τη στιγμή χτίζετε εσείς οι ίδιοι τα θεμέλια των αναμνήσεών που θα αποκτήσετε έπειτα! 

             

 "The Clock Struck Autumn"

The clock struck Autumn and the leaves begin to slowly fall to the cold stone ground which in turn aided in the hard wind will remove them from the surface and will draw somewhere else, far away! But has anyone wondered why the leaves fall just in time Autumn arrives? Here's a personal opinion! Autumn is coming as we all know to say goodbye for good or bad to summer,to the hot, dry and sunny summer landscape and with it to memories too .... memories that "falling leaves" represent. And this does not mean that the memories go on forever like shooting stars and then they disappear, same way the "falling leaves" meanly memories "fall" and then disappear. I mean, each leaf (memory) falls for a specific reason, to come to another leaf in place,meanly another memory that will replace the loss, the space ... When will this happen? After six months,just in time sweet and colorful Spring arrives! And why so late? Because each leaf is trying to make this wish of any of us and it takes a long time. That's why all of you who miss the happy and carefree summer sun and grieve with the cold breeze and the high (though it was pouring) gentle rain, relax in your warm bed, make a hot, fragrant chocolate and think that in the coming months you get the best memories .. Enjoy these cool breezes and rain falling outside your window, create! Right now you build all by yourself the foundation of memories you will get afterwards!

                                                       ♫ Norah Jones - Sunrise ♫

                                                                                                        ~The Magnifier