Dear Ze,

Θυμόμουν όταν ήμουν γυμνάσιο καθόμουν με τις ώρες στον υπολογιστή γιατί δεν έβγαινα έξω ( έλλειψη φίλων : διαχρονικό πρόβλημα ) και έβλεπα φωτογραφίες από διάφορες προσωπικές ιστοσελίδες ( blogs + tumblrs ιδιοκτησίες κοριτσιών φυσικά ) , πάνω στις οποίες είχαν γραμμένες διάφορες ευχές. Σίγουρα κατάλαβες σε τί αναφέρομαι! Λοιπόν κι εγώ ήμουν ένα από αυτά τα κορίτσια που είχα στο tumblr μου από την αρχή μέχρι το τέλος χιλιάδες φωτογραφίες αυτού του είδους. Ακόμη τις κατέβαζα στον υπολογιστή μου και τις αποθήκευα σε έναν φάκελο, ο φάκελος των ευχών φαντάσου. Οι περισσότερες από αυτές απεικόνιζαν απίθανες να συμβούν ευχές όπως να ταξιδέψω στις Κάννες , στο φεστιβάλ Καννών , να μείνω σε ένα από αυτά τα υπέροχα ξενοδοχεία που έχουν μέσα στο δωμάτιο ξεχωριστό χώρο αναψυχής για τους μικρούς εξερευνητές και συγγραφείς ( like me ! ) ή να χορέψω στο broadway, να μείνω σε ένα δεντρόσπιτο και άλλα πολλά που χρειάζονται αρκετά χρήματα. Γιατί όμως να γίνεται αυτό; Σου χαλάνε τα σχέδια και σου βάζουν φραγμό στο να ονειρεύεσαι ( ναι πάλι για όνειρα μιλάω! ) με το να σου πετάνε έναν μεγάλο κορμό δέντρου , έναν τεράστιο, απέραντο τοίχο μπρος στο δρόμο σου προς την εκπλήρωση των ευχών- ονείρων σου. Αυτός ο κορμός, ο τοίχος , ο σε όλους μας γνωστός είναι τα χρήματα, αυτά τα μέταλλα σε κυκλικό σχήμα και κάτι χαρτιά που όμως απέκτησαν τόση σημασία με τα χρόνια και αποτέλεσαν αιτία πολλών διενέξεων όχι μόνο χωρών με άλλων εξωτερικών χωρών αλλά και ανθρώπων από την ίδια χώρα, από την ίδια πόλη, χωριό, γειτονιά και (στο έσχατο σημείο) οικογένεια. Αυτά όμως καθορίζουν στο μεγαλύτερο βαθμό την ζωή μας ολόκληρη και τώρα στις μέρες και την εσωτερική μας ζωή, τον εσωτερικό μας κόσμο. Πια οι δυνατοί φρουροί ( ερυθροί και βένετοι ! ) της ψυχής μας , αυτού του ευαίσθητου χώρου που στην πόρτα του οποίου είναι κολλημένη μια τεράστια, κολλητική ταινία που λέει με μεγάλα, έντονα, κόκκινα γράμματα  "ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ" έχουν εξασθενήσει και πια δεν μπορούν να χαρακτηριστούν "δυνατοί" μα θα ακολουθήσουν τον χαρακτηρισμό της ψυχής μας, "Εύθραυστοι". Και σ αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι ναι αντιμετωπίζουμε πρόβλημα , ένα πρόβλημα που πραγματικά δεν ξέρω αν θα λυθεί ποτέ. Διότι η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι να αποδυναμώσουμε αυτόν τον δυνατό εχθρό, το χρήμα.... όμως η μόνη λύση είναι απίθανη! But ποτέ μη λες ποτέ. Γιατί όμως εμείς, οι άνθρωποι δώσαμε  τόση δύναμη σε ένα χαρτί και ένα μέταλλο; Κανένας δε μπορεί να απαντήσει εδώ.! Τίποτα δεν μας ενδιαφέρει από αυτά, το μόνο όμως που αναγκαστικά μας ενδιαφέρει είναι αυτό που ζούμε τώρα, την εξασθένηση των φρουρών της ψυχής μας. Αρχικά ήταν απλά το οικονομικό μας budget , η σιγα-σιγα καταστροφή των ευχών μας ( σαν το παιχνίδι ντόμινο όπου το κάθε τοιχάκι που πέφτει είναι και μια ευχή μας που αντίστοιχα πέφτει , καταστρέφεται υποκινούμενο από το χέρι του χρήματος ) , τώρα όμως έχει μετακινηθεί όλο αυτό στην ψυχή μας, σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο μέσα μας. Τι κάνουμε σε αυτή τη δύσκολη περίοδο; Κολυμπάμε, κολυμπάμε , που έλεγε και η Dori στο Nemo.  Τί γίνεται όμως όταν αδυνατούμε να κολυμπήσουμε επειδή δεν μας έχουν μείνει πια δυνάμεις; Βυθιζόμαστε; Εκεί καταλήγουμε; Και η απάντηση είναι ΟΧΙΙΙ!!! Κολυμπάμε ακόμα και με κομμένα φτερά ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας ο οποίος δεν είναι απλά η ικανοποίηση των ευχών που προανέφερα αλλά η ευτυχία μας η οποία μεν εξαρτάται και από το βιοτικό μας επίπεδο αλλά εξαρτάται δε από την ψυχική μας ευχαρίστηση, ηρεμία και γαλήνη. Serenity to all of you <3 ( μοιάζει σαν σλογκαν οργάνωσης greenpeace μα είναι αλήθεια η απάντηση σε όλα είναι μια, η ηρεμία, η γαλήνη της ψυχής μας , όλα τα άλλα είναι sprinkles on the sundae , απλά μια τρούφα που ομορφαίνει μεν την ψυχή μας , το παγωτό , αλλά δεν καθορίζει την όλη γεύση του ) ...
                                                                                The magnifierr says bye byee

Dear Ze,

 Τι κάνεις όταν το μυαλό σου στερεύει από σκέψεις; Αυτή την ερώτηση πραγματικά την ακούω εκατομμύρια φορές και δεν ξέρω τί να απαντήσω ακριβώς γιατί εγώ προσωπικά δεν την εκλαμβάνω ως μια πραγματική ερώτηση. Αυτό γιατί πιστεύω βαθιά πως ως άνθρωπος φύσει δεν είναι δυνατό να σταματήσει να σκέφτεται , να σταματήσει αυτό το ορμητικό ποτάμι σκέψεων που ξεκινάει από το μυαλό του με διόδια την ψυχή του ( ! ). Όλοι μας σκεφτόμαστε κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας ακόμη κι όταν κοιμόμαστε σκεφτόμαστε. Τι νομίζεις πως είναι τα όνειρα, είναι σκέψεις εικονογραφημένες, σαν τα manga ( ιαπωνικές εικονογραφημένες ιστορίες ) που είναι απλά γραπτά anime , γραπτές ιστορίες που πρώτα όμως έχουν ειπωθεί και πριν από αυτό σκεφτεί από κάποιον. Μεγάλος λόγος έγινε για τα όνειρα ( χμ ) , ίσως μεγαλύτερος σε κάποιο επόμενο γραμματάκι μου. Λοιπόν ας επανέλθω σ αυτό που ξεκίνησα , τί κάνεις λοιπόν εκείνες τις στιγμές που νομίζεις ότι έχεις στερέψει από σκέψεις και ιδέες; Η καλύτερη για μένα λύση είναι η παραδοσιακή αυτή δραστηριότητα, η ανάγνωση βιβλίων και δεν εννοώ ούτε περιοδικά ούτε σχολικά βιβλία μα βιβλία που σου διευρύνουν τον πνευματικό σου ορίζοντα ( που λέγαμε και στην Έκθεση ) . Αυτά τα βιβλία που σου ανοίγουν εκατομμύρια πόρτες σε κάθε μια από αυτές διαχέονται σκέψεις, πολλές σκέψεις και ιδέες. Σκέψου το σαν μια περιπέτεια. Μπες μέσα σ αυτές τις πόρτες και άφησε όλες αυτές τις ιδέες να εισχωρήσουν στο μικρό σου μυαλουδάκι και να ζωντανέψουν μπροστά σου σαν εικόνες , σαν αυτά τα βιβλία που ανέφερα πριν, τα manga. Και μετά δεν μπορείς να παραπονεθείς πως έχεις στερέψει από ιδέες ( ! ) . Τα βιβλία είναι τα μόνα υλικά αγαθά που δε βλάψουν ποτέ αυτόν τον κόσμο που δυστυχώς περιορίζεται στον υλικό χαρακτηρισμό που παρά τον ηθικό. Σκέψου, ένα βιβλίο είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον αγαπημένο σου. Μπορεί να μην το εκτιμήσει αρχικά μα μετά από λίγο καιρό όταν θα έχει στερέψει από ιδέες αυτό το βιβλίο που έκανες τόσο κόπο να διαλέξεις για εκείνον θα αποτελέσει μοναδική του συντροφιά. Και πριν ακουστώ σαν μια από αυτές τις δασκάλες ή καθηγήτριες με τα στυφά και μεσήλικα συνολάκια ( ταγιέρ ) , τα μαύρα ή καφέ παπούτσια με το τόσο δα τακούνι που όμως κάνει τον πιο εκνευριστικό θόρυβο και τα περίεργα, που ξαναβγήκαν στη μόδα τώρα , cat eye γυαλιά ( - Διαβάστε βιβλία για να έχετε κάποιες γνώσεις, θα φτάσετε τα σαράντα και δε θα ξέρετε τίποτα! - ) , θέλω να πω το εξής ή καλύτερα να σου προτείνω να κάνεις το εξής : εκείνες τις περιόδους ξηρασίας του μυαλού σου, προσπάθησε να καθήσεις σε ένα μέρος που εσένα προσωπικά σε ηρεμεί και σε κάνει να νιώθεις όμορφα ( το μπαλκόνι μου από το οποίο δεν περνάει τίποτα ζωντανό παρά μόνο πουλάκια, πεταλούδες και έντομα , με θέα τα παλαιότερα τρένα που ποτέ υπήρξαν καλυμμένα από μοντέρνα graffiti ) και αφού διαλέξεις από τη βιβλιοθήκη σου ένα βιβλίο τυχαίο που κάποτε σου έκαναν δώρο κάποια Χριστούγεννα ή γιορτές , ξεκίνα να το διαβάζεις.....Μετά από λίγο πραγματικά μπορεί να το βαρεθείς και να το κλείσεις αμέσως μα κάτι θα σου μείνει ηθελημένα ή μη , θα σου μείνει κάτι σαυτό το μυαλό σου. Και ίσως αυτό το κάτι να το δεις στα όνειρά σου εικονογραφημένο σε μια περίπλοκη ιστορία ή να το σκέφτεσαι για το υπόλοιπο της μέρας ή να αποτελέσει την αρχή μιας ενδιαφέρουσας συζήτησης με τους αγαπημένους σου. Τότε θα εκτιμήσεις την αξία του. Και όπως λέω πάντα, " Κάλλιο αργά παρά ποτέ" ...... Its good to travel in your mind and please don't forget your magnifier....
                                                                                  The magnifierr says bye bye...
             
             

Dear Ze,

 Θα μπορούσε κάποιος να με παρομοιάσει με το μικρό κοριτσάκι στη διπλανή φωτογραφία. Είμαι ακόμα τόσο μικροσκοπική όσο ήμουν όταν ήμουν παιδάκι .. Κοντούλα , κοντούλα καθόμουν συχνά στο παράθυρο του δωματίου μου να σαν αυτό το κοριτσάκι και έπινα το γάλα( γάλα-κακάο-μέλι ) που μου είχε φτιάξει η γιαγιά μου και κάθε πρωί και βράδυ με προέτρεπε να πιω.. "Είναι καλό μου έλεγε, ειδικά εσύ που είσαι αθλήτρια πρέπει να το πίνεις γιατί αλλιώς θα σε πονάνε τα κοκαλάκια σου!" . Και πιστεύω γι αυτό το έκανα, γι αυτό το "αθλήτρια" που άκουγα. Αθλήτρια; Ναι μπορώ να πω πως ήμουν αθλήτρια καθώς αν αναλύσεις την λέξη , θα ανακαλύψεις πως πρώτο συνθετικό της είναι το ουσιαστικό "άθλος" .. Μπορώ να πω λοιπόν πως μου ανήκε αυτός ο τίτλος και ξέρεις γιατί;

Όχι γιατί ασχολούμουν με το σώμα μου μα γιατί το έκανα μόνη μου, δίχως καμία βοήθεια με προορισμό μου την αγάπη μου γι αυτό που έκανα και το πείσμα μου να μην τα παρατήσω επειδή δεν μπορούσα να μπω σε μια σχολή. Ήταν άθλος αυτό που έκανα και το είχα καταλάβει κοντά στην τρίτη γυμνασίου όταν άρχιζα να πιέζω τον εαυτό μου και να τον κατακρίνω για το ότι δεν κάνω τίποτα και μένω στατική. Τότε κατάλαβα πως πραγματικά ήταν μεγάλο αυτό που έκανα, όχι τεράστιο μα τόσο μεγάλο που μου έδωσε το θάρρος και τα κίνητρα να το συνεχίσω και να μην σταματήσω ποτέ.  Τα όνειρα εξάλλου δεν πρέπει να τα διώχνουμε ποτέ από κοντά μας. Είναι κάτι μικρά, χνουδωτά, στρουμπουλά πλασματάκια που μας έχουν από κοντά κάθε στιγμή της ημέρας και μας τραβάνε από την φούστα προς τη μεριά τους. Αυτοί που αφήνονται στα χάδια τους και στα νάζια τους αυτοί προχωράνε και στη ζωή. Φιλοσοφίες πολλές μαζεύτηκαν σήμερα ε; όχι απλά πιστεύω βαθιά αυτό που λέω. Και πάλι καταλήγω στο να πιστεύουμε στα όνειρά μας γιατί όπως έλεγε και η Cinderella ( η οποία κατά την ταινία Ever After υπήρχε στη πραγματικότητα! ) αν πραγματικά πιστεύεις σε αυτό που ονειρεύεσαι , τότε θα πάψει να αποτελεί ένα όνειρο και θα γίνει πραγματικότητα με σάρκα και οστά.. Κάτι που μπορείς να απλώσεις τα μικρά σου χεράκια και να αγγίξεις δίχως να πέσεις , δίχως να σκοντάψεις, δίχως να ταλαντεύεσαι . Οπότε αν είσαι ονειροπόλος κατά κάποιο τρόπο μην παρατήσεις αυτά τα πλασματάκια που σε τραβάνε και περιμένουν απλά ένα σου χάδι, ένα σου βλέμμα , μην τα χτυπήσεις με την μύτη των παπουτσιών σου, θα τα τραυματίσεις και μετά πάνε, θα φύγουν, θα εξαφανιστούν. Πίστεψέ με δεν το θες, κανένας δε το θέλει ακόμα και ο πιο άγριος , ανηλεής ( ! ) άνθρωπος χρειάζεται όνειρα στη ζωή του. Είναι όλα τα όνειρα καλά και σωστά; Η απάντηση είναι ναι, για τον κάθε άνθρωπο, που ο ίδιος ορίζει τί είναι σωστό και καλό στη ζωή του, τα όνειρα που επιλέγει είναι τα κατάλληλα .. Για άλλους φυσικά κάποιο όνειρο ενός ανθρώπου μπορεί να μην είναι το πιο κατάλληλο και ιδανικό που φαντάζονται, αντιθέτως μπορεί να είναι κάτι το απεχθές ( ! ) , κάτι το κακό. Είναι αυτό που λέμε προτιμήσεις, αξίες, ιδανικά , ήθη και πιστεύω. Ο αξιακός κώδικας του κάθε ανθρώπου καλώς ή κακώς είναι διαφορετικός και αυτό είναι που ξεχωρίζει τον έναν από τον άλλον. Όλους όμως μας ενώνει ένα πράγμα: όλοι έχουμε όνειρα τα οποία προστατεύουμε και προσπαθούμε να επιτεύξουμε no matter what.! Και για μένα αυτό είναι καλό, είναι το μόνο καλό στον κόσμο που μας ένωνε, που μας ενώνει και θα μας ξανα ενώσει σε κάθε κακή περίσταση. Πρέπει να το σκεφτούμε περισσότερο νομίζω ...... Α και σου υπόσχομαι ποτέ δε θα παρατήσω τα όνειρά μου , είμαι αθλήτρια να σου θυμίσω και οι άθλοι μου ελπίζω να είναι περισσότεροι στο μέλλον....
                                                                                        The magnifierr says bye byee

Dear Ze , 

 Θα κρατήσω ακόμη την αγγλική προσφώνηση "Dear Ze" γιατί θεωρώ πως το "Dear" είναι κάπως ουδέτερο και δεν είμαι ακόμη σίγουρη για το φύλο σου. Δύσκολη απόφαση. Δεν ξέρω καν πώς είναι τα χαρακτηριστικά σου. Όπως και στη πραγματική ζωή δεν διαλέγεις πάντα τους φίλους σου, αυτοί έρχονται ..

Και δυστυχώς έρχονται και πάνε και αυτό γιατί συνήθως τείνουμε να κάνουμε αυτό το λάθος, τους διαλέγουμε, τους διαλέγουμε πριν καν τους μάθουμε, πριν καν γνωρίσουμε τον εσωτερικό τους κόσμο και έπειτα απογοητευόμαστε και αυτό μας ακολουθεί στο υπόλοιπο της ζωής μας. Είναι το χειρότερο συναίσθημα γι αυτό μην αφήσεις ποτέ να σε κυριεύσει. Δε ξέρω την αιτία μα όλοι μας επηρεαζόμαστε από αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας και πολύ περισσότερο από τους φίλους μας, αυτή την παρέα που από μικροί φανταζόμασταν και δημιουργούσαμε στο μικρό μας μυαλουδάκι ως την ιδανική παρέα καθώς βλέπαμε Sailor Moon , The Flinstones, Power Rangers κάτι σαββατιάτικα πρωινά ( και αν δε προλαβαίναμε τα γράφαμε στις κασέτες και τα βλέπαμε με το που ανοίγαμε το μάτι μας ) . Ίσως γιατί είναι αυτό που λέγαμε πρωτογενής παράγοντας κοινωνικοποίησης ( συνήθως στο μάθημα της κοινωνικής πολιτικής αγωγής , τελευταία ώρα κάθε τετάρτη στο γυμνάσιο , τότε που όλοι έριχναν τον καλύτερο υπνάκο της ζωής τους και μετά έπεφταν καμπάνες ) . Είναι ,πλάι με την οικογένεια, εκείνη η ομάδα που επηρεάζει κατά μεγάλο μέρος τη ζωή μας, την καθημερινότητα μας και τις αντιλήψεις για την μικρή κοινωνία μας. Είναι αυτή η ομάδα που μας δίνει τις μεγαλύτερες χαρές μα δυστυχώς και τις πιο αβάσταχτες στεναχώριες και απογοητεύσεις. Η γιαγιά μου και η μαμά αργότερα συνήθιζε να μας λέει συχνά αυτό το ρητό "Δεν υπάρχουν φίλοι. Οι καλύτεροι σου φίλοι είναι οι αδερφές σου, η οικογένειά σου. Δε θα σου γυρίσουν ποτέ την πλάτη όταν τους χρειαστείς. Μπορεί να σε στεναχωρήσουν ορισμένες φορές μα ποτέ δεν θα σε παρατήσουν όταν εμφανιστεί κάποια άλλη ανάγκη ή επιθυμία. Κάτι που οι "φίλοι" θα το κάνουν." Μεγάλωσα λοιπόν με αυτό το στιχάκι κολλημένο στο μυαλό μου και ίσως γι αυτό το λόγο δε μπόρεσα ποτέ να στεριώσω κάποια φιλία, κάποια φιλία που θα θεωρώ ισάξια με την οικογένεια , ισότιμη με τη φιλία που έχω και διατηρώ με τις αγαπημένες μου αδερφές. Ξέρεις γιατί; Σίγουρα όχι γιατί το θεωρούσα σωστό απλά γιατί τον αντιμετώπιζα ως κάτι το απαγορευτικό, κάτι που δεν πρέπει να κάνω γιατί θα πληγωθώ... Και αυτό μπορώ να το θεωρήσω ως κάτι λογικό εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας μου τότε. Δε μπορούσα να κατανοήσω πως η μαμά μου με αυτό το ρητό προσπαθούσε απλά να με προειδοποιήσει και να με προστατέψει από αυτές τις απογοητεύσεις που βιώνω τώρα ως "μεγαλύτερη" . Με το "οι φίλοι δεν υπάρχουν" δεν μου απαγόρευε να αναπτύξω φιλίες απλά με προειδοποιούσα για αυτά που ίσως αντιμετώπιζα. Ίσως το έλεγε με τον λάθος τρόπο , ίσως εγώ το εξέλαβα με τον λάθος τρόπο. Αυτό όμως με έκανε τόσο καιρό να νιώθω απομονωμένη και φοβισμένη σε κάθε φιλία που ανέπτυσσα με κάποια άτομα έχοντας στο μυαλό μου όλη την ώρα πως κάτι θα πάθω. Βέβαια σε κάθε φιλία πάντα γινόταν κάτι αρνητικό στο τέλος και καταστρεφόταν αυτό το κάστρο φιλίας που έχτιζα με το κάθε άτομο σαν τραπουλόχαρτα, τόσο σύντομα, τόσο απότομα και τόσο απογοητευτικά οπότε επαληθευόταν στο τέλος η άποψη της μητέρας μου. Και όσο επαληθευόταν αυτή η άποψη , τόσο πεισματάρα γινόμουν. Ήθελα να αποδείξω στη μητέρα μου πως υπάρχουν αληθινοί φίλοι που μοιάζουν με αδέρφια και πως δεν χρειάζεται να προσέχεις συνέχεια τους πάντες που βρίσκονται δίπλα σου μην σου την φέρουν πισώπλατα ( ! ) . Όπως δε μαρέσει να αγαπώ με μέτρο έτσι δε μαρέσει να μιλώ με μέτρο, να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου με μέτρο. Και όχι δεν είμαι εχθρός του Αριστοτέλη και της άποψης που στήριζε βαθιά πως το μέτρο είναι το παν και το καλύτερο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος στη ζωή του. Πού καταλήγω λοιπόν με αυτόν τον μονόλογο; Καταλήγω στο ότι το να προσπαθείς δε σου φέρνει πάντα θετικά αποτελέσματα, γι αυτό οι φίλοι δεν είναι απλά κόκκινες πινέζες που επιλέγεις να τοποθετήσεις στον χάρτη της ζωής σου και τους κόβεις-ράβεις όπως θες... Αντιθέτως έρχονται μόνοι τους και αν δεν είναι πραγματικοί .......πάνε. Ω ναι ακόμα πιστεύω στην πραγματική φιλία! Έχε ελπίδες και όλα θα γίνουν αρκεί να μην το πολυσκέφτεσαι. Από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος σέβεσαι τον εαυτό σου , θα σε σεβαστούν και οι υπόλοιποι. Κάποτε , το πιστεύω, θα βρεθώ σε μια παρέα όπου ο ένας θα σέβεται τον άλλον δίπλα του , θα συζητάμε με τις ώρες , δίχως μέτρο, δίχως φόβο μήπως κάποιος μου την φέρει πισώπλατα , θα βγαίνουμε, θα καθόμαστε με τις ώρες στην παραλία τα καλοκαιρινά δειληνά και θα πίνουμε ατελείωτες μπύρες αλλά θα τρώμε και τις πίτσες μας δίπλα στην φωτιά που εμείς θα έχουμε ανάψει ( συγκεκριμένα όχι εγώ, είμαι σκράπας σε αυτά και από δύναμη μηδενική ^_^ ) .....όπως καταλαβαίνεις ,Ze, είμαι μια ονειροπόλα, μια ονειροπόλα μέχρι αηδίας μα πρέπει να υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Ποτέ δε θα πάψω να πιστεύω στη πραγματική φιλία μα δεν θα την κυνηγάω όπως ο λύκος το ζαρκάδι , θα την περιμένω πάντα.. Προς το παρόν , αυτό που πρέπει να μας νοιάζει κιόλας , την πραγματική φιλία την έχω βρει στο πρόσωπο κάποιου, κάποιου εκείνου που βρίσκεται στη σκάλα φιλίας πλάι με τις αδερφές μου και αυτό με κάνει χαρούμενη. 

                                                                                                  The Magnifier says bye byee..

Dear Ze,

 

Long time no see! Missed you Ze... So about this time , first thing i'd like to tell you is that i've been most time at my home all alone sitting in a bed because finals ended and i hadn't much things to do sth that actually destroyed the inside of me. You know, i don't like being in a certain place for more than 7 or 9 hours and that period of time i was 24h per day stucked on my bed.. I suffered by insomnia for more than a month and that wasnt only devastating , it also made me feel so isolated and negative person, sth that doesn't really belong to my character.
So the only thing i could do was getting outside with my camera on hand and catch something really flowerish and summery.. And yes the one thing that made my heart sparkled was this gorgeous column in the center of the street full of flowers and flower pots in purple colours.. So in fact the thing that made me see life a little bit more lighter and brighter was this detail on the child's head who is holding its parent hand to walk to school.. Its like its wearing a purple flower crown.. So nice , so fresh,. Well, from that moment i came up with a great -lets say- story or thought -better- .. We are like flowers, we born so fresh and young and we keep living in this world which if you search well is soo beautiful and fresh like us.. Like flowers, we have those periods of time when we are facing our droughts because ,yes, we can't run away from the fact that we are so fragile by nature, like flower pedals. But- there is always a "but" in life- we can prevent that from happening by hydrating ourselves and by that i don't mean "drinking water" but doing things that we love and that freshen us up like dancing for instance or writing down your thoughts or meditating in a sunny day at the beach... So why doing that to ourselves - the droughts thing- when you have beautiful places around and beautiful things to do, why hurting ourselves when we have our health, our loved ones and a blank canvas to colour  the way we like and love, life <3 So don't be sad , it isnt even worthy.. Life is worthy, so live , live the way you want, this special way ... I'll see ya later Ze ..
                                                                                The Magnifierr says bye byee

Dear Ze,

 The last couple of days have been so rough for me and my mood! I can't bare even sleeping because I'm so tried and my body aches. And that's mostly because Im tried in soul first -me thinks so-..  I am just sharing with you some of my weekly thoughts and "actions"..

> first thing first: I am in love with the Michalaks,  they are such a sweet family and little squeeze G. is such a beau^^ so I am watching their blogs one by one every night before I close my eyes to sleep. > well, I was inspired by them to start this "project blackout" they are followinG. once its week i am gonna turn off every electronic device,  the electricity generallY. In other words no internet after 6. 30.. great right??  You can tell then that it's the best thing to do. It's healthy even!!  Your mind has a time to rest.  Like devices we want to cool and to rest for once. > also dancing,  dancing and dancing I wish I was dancing more than twice a week. Yes of course I am dancing at home too and practising and stretching but it's another thing to dance at a tiny teenie space and another thing to dance in a large dance studio and do isolations,  choreographers, watching your fave people there, chatting,  being mad haters!! >however i can't force daddy to pay so much money for my dancing lessons.. I should be a little bit "understandable" to my father's difficult times and our family budget. So "shh grumpy christina". > I love taking photos of my beloved cats especially this one,  my ginger goddess^^ > I am trying to work on my C/V in order to apply for a couple of jobs I am thinking like an assistant in a clothes shop.. ahm fingers crossed.  > last thing(coz I want to keep on studying) : I am still into this "our own" apartment idea ahm.  I am still thinking of the furniture I am gonna have,  the little wooden miniatures in the sidetables and aww the great garden of mine and my gardening tools.. ooh! Dreamer!  I'm gonna end this post here. See ya next time Ze!! I am gonna think more about your sex Ze but yes I'm more in the old lady side kind of thing..  byyee..
                   The magnifier says bye♡♡

Dear Ze,

I'm just sooooooo excited right now and moved may i say coz these last two days i've been watching these movies that made me feel so confident and so on top of my thoughts ,feelings and beliefs. They are now such BIG inspirations to me. There is indeed creativity in this world!

Desert Dancer

Julie & Julia

I'm like so happy i finally got to watch these two movies. Yes i'm doing a massice yoohaaah about just two movies, but they are really important to me ...now!! Know why?? Well, open your ears wideee and listen.... About Desert Dancer all i have to say is that from the very first moment i watched the trailer is a random page i founnd on facebook i was like really excited and i was so eager to watch this. And yesterday night , i came up with this idea of watching a dancing film and i was like "well, i have just watched all of them...Apff.." And that moment Desert Dancer  showed up in my face... "Yes!! Bingo ! That's it , i'm finally gonna watch that" .. And you know why that movie is different from all the other dancing movies?? It's the thing that its real that makes it so massive , so important in my heart and i think every real dancer's heart. Afshin reminded me of a male version to Misty Copeland and ohhh that made me love evern more that movie. Fighting for what you really love, and don't give up in hard times ( and by hard i mean evern risking yourself to death) . As usual me, after watching the movie , i ran over wikipedia to learn more about this Afshin Ghaffarian and i was really amazed by this story of his, by his evolution and revolution also in his world and the dancing world generally... His invention of "reformations" , something really innovating and amazingly new in the stage of dancing he made me put this guy in the top of the topsss of my inspirations not only in dancing but in life too.. Because fighting for your life with the danger of killing yourself is something really honourable that we all should do.... So to all of us (yes i'm in this "pile" of that kind of people who whimpered about our "crappy" lives) i'm saying "Afshin Ghaffarian" which means "fight, free yourself and see what life is".... I'm sure my life is not crappy , i just want to see it like that because i need more and more isn't always good and also maybe more is already in your life, just search and when you find it , fight for it !

As for the incredible movie Julie & Julia  there is a background story Ze... Well, my sister Sophia from Ohmydeerblog has a massive love about all cooking things related so she was mumbling and mumbling all the time at me about this movie and i was like " yeaa right, i will, i will, someday..." . I thought it would be a crazy , boredom , you know a bio story about a big old boring woman who just had THE money of the world and wanted to write a book like everybody else... A MASSIVE MASSIVE MISTAKE.... It was a great, great film !!! It brought me shivers and some cute tears in my face. Such an inspirational movie!! It made me feel sooooo amazing ( so amazing ? :p ) ... Look what a girl who worked as a secretary and wasn't actually enjoying her job , found out a day in a blog writing about her only love, cooking!! Cooking is the only thing free, it can't bring sadness to your life ( unless you are burning it all the time hahah and in that moment it brings you hard laughing moments and loss of money from constant pizzas orders ) , its the only thing steady. Like you are walking home and the only thing you know its gonna be there is cooking... Like Julie said "You know that when you whisk chocolate, sugar, milk and butter you are gonna have a thick cream.....and in the end a great, delice cake" Its like dancing you know its always gonna be there!! You know that when you warm up, work your stretches, find the rhythm ,exercise hard and just free your self you can have a masterpiece that not only it gonna brings you a medal or an internship but it gonna brings YOU the delightness you were dreaming for in life...

                                                                                              The magnifierr says bye bye ♥♥