Dear Hermar,

 Την προηγούμενη εβδομάδα, επιτέλους έφτασε στα μάτια μου ( ! ) η ταινία "The Age Of Adaline" . Δε θα σου κάνω κριτική για την ταινία απλά θα σου παραθέσω κάποια συναισθήματα, κάποιες σκέψεις και συμβουλές ( μπορείς να πεις ) που εξέπεμψε σε μένα και που πιστεύω θα χρησιμεύσει στη ζωή σου! Καταρχάς πρέπει αν και είπα ότι δε θα κάνω κριτική για την ταινία ως ταινία, να πω πως από σκηνοθετικής μεριάς ήταν απίστευτη, τα μέρη που είχε ήταν καταπληκτικά ακόμη κι αν βρισκόταν όλα στην πόλη του Σαν Φρασινσκο που περιτριγυρίζεται από κτίρια και άλλα κτίρια .Ακόμη το πως συνέδεε τις εποχές , το πως πήγαινε από την μια στην άλλη έδειχνε την αριστοτεχνία του σκηνοθέτη, καθώς κι της ενδυματολόγου(!) . Ένα τεράστιο μπράβο στην Blake Lively για την άψογη υποκριτική της , πραγματικά με έκανε να ανατριχιάσω( Παράδοξο για την συγκεκριμένη, δεν ήταν καθόλου "ελκυστική" σε μένα παλαιότερα από τον ρόλο της στο "gossip girl" ). Τώρα πάμε στο σημαντικό κομμάτι, το κομμάτι των σοφών λέξεων και νοημάτων που εξέπνευσε αυτή η ταινία. Συγκεκριμένα με έκανε να ανατριχιάσω ο μικρός

λόγος του William (Richard Gere) στην Adaline (Blake Lively) την στιγμή που κατάλαβε ποια πραγματικά είναι, " Μην το σκάσεις, μην εξαφανιστείς πάλι. Όλα αυτά τα χρόνια έζησες σαν να μην είχες ζωή, Απελευθερώσου, Ζήσε την ζωή σου. Ελευθέρωσε από μέσα σου κάθε τι που σε βασανίζει" . Αυτός ο λόγος ώθησα κάποια δάκρυα να πέσουν από τα μάτια μου τόσο γρήγορα που ούτε εγώ η ίδια το περίμενα. Ήταν τόσο αληθινά. Αφού τελείωσε η ταινία , κάθισα στο δωμάτιό μου , πήρα στην αγκαλιά μου το αγαπητό μου μαξιλάρι και ξεκίνησα να σκέφτομαι και να επαναλαμβάνω ξανά και ξανά αυτή τη φράση του "Απελευθερώσου, ζήσε τη ζωή σου" . Κάθε φορά που έλεγα από μέσα μου αυτά τα λόγια σκεφτόμουν πόσο δίκιο έχει αυτός ο άνθρωπος. Γιατί να κάθεσαι να αναλώνεσαι σε όλα αυτά τα μικροπράγματα της καθημερινότητας ( μου κάηκε το φαγητό, αυτό δεν μου αρέσει, δε μου μίλησε καλά, με είπε άσχημη, πφφ δεν μαρέσουν τα μαθήματα, νιώθω πιεσμένη, θέλω να βγω, δεν έχω αρκετά χρήματα γι αυτά που θέλω να κάνω κ.ά ) και να χάνεις αυτό που έχεις γύρω σου, αυτό που σου δόθηκε εντελώς δωρεάν. Είσαι πανέμορφος, είσαι μοναδικός και πρέπει να είσαι ευγνώμων γι αυτή τη μοναδικότητα. Δε πρέπει να σκέφτεσαι μικρά πράγματα και να τα κρατάς μέσα σου , να πλημμυρίζουν όλο σου το σώμα. Κάποτε θα σκάσεις και τί θα κάνεις θα το βάλεις στα πόδια, θα παραιτηθείς από τη ζωή, από αυτόν τον υπέροχο κόσμο; Όχι το μόνο που θα κάνεις είναι θα βγάλεις ότι σε βασανίζει , θα βγάλεις αυτά τα μικρά αγκάθια που είναι ριζωμένα στο σώμα σου και θα τα πετάξεις μακριά. Απελευθερώσου από κάθε τι που σε πονά, που σε βασανίζει. Θα καταλάβεις μετά ότι ήταν κάτι μικρό και ασήμαντο μπροστά στην μεγίστης σημασίας ζωή που έχεις γύρω σου και την οποία πρέπει να απολαύσεις. Λοιπόν , για να σε δω, πέτα τα αγκαθάκια, εξωτερίκευσε ό,τι έχεις σαυτό το μικρό σου κεφαλάκι και ζήσε μια ελεύθερη ζωή.
                                                                       The Magnifierr says bye byee 

Dear Hermar, 

Οι μέρες που πέρασαν ήταν ημέρες διαβάσματος αλλά και περισυλλογής. Έπεσαν οι πρώτες βροχές ( για το φθινόπωρο θα έλεγα) και ένιωσα τόσο όμορφα. Το νερό αυτό που έπεφτε ασταμάτητα για πέντε λεπτά ήταν σαν να έπεφτε  και στην ψυχή μου. Και με αυτό εννοώ πως ανανεώθηκα, ανανεώθηκε η ψυχοσύνθεση μου. Μόλις παρατήρησα στο παράθυρο πάνω από το γραφείο του σταθερού υπολογιστή ( ναι έχω ακόμη σταθερό υπολογιστή και χαίρομαι γι αυτό ) , που βλέπει απέναντι στα παλιά τρένα μέσα σε ένα δασάκι, να πετάγονται λεπτές και μετά πιο χοντρές και πιο χοντρές ψιχάλες , σηκώθηκα αμέσως από την θέση μου , άνοιξα τις μπαλκονόπορτες ( δυστυχώς μπλέχτηκα στις κουρτίνες ) και έτρεξα προς τα κάγκελα. Πιάνοντας τα γερά έγειρα μπρος και τέντωσα το χέρι μου όσο πιο πολύ μπορούσα ώστε να καταφέρω να δροσιστώ από αυτά τα δάκρυα χαράς που έριχνε ο ουρανός. Εκείνη τη στιγμή που αισθάνθηκα το νερό της βροχής στα ακροδάχτυλά μου, ανατρίχιασε το είναι μου , ένα γερό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου και άρχισα να πετάω δυνατές κραυγές χαράς ( ^ 1.43 ^ ) . Ναι τόσο δυνατές που όλες οι γάτες πετάχτηκαν όρθιες με τα αυτιά διάπλατα ανοιχτά ( οι γλυκές μου, τις έκρυψα να μην βραχούν) . Α και μην σκεφτείς πως χαίρομαι για τη βροχή για την γνωστή αιτία του "the notebook" , θα σε προλάβω λέγοντάς σου πως απλά σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι έρχεται από πάνω , από κάποιο ποτάμι, από κάποιο βουνό φαντάζει υπέροχο σε μένα και μαγικό. Έρχεται σε μένα, σε σένα , σε κάποιον που μπορεί να μην έχει επαφή με θάλασσα ή ποτάμι ή λίμνη και του δίνει αυτή την μεγάλη ευκαιρία να την γευτεί. Όταν βρέχει προσπαθώ να σκέφτομαι μονάχα αυτό, ότι επικοινωνώ αυτή τη στιγμή με κάποιο ποτάμι , με κάποια θάλασσα ίσως πολύ κοντά μου, ίσως όμως και πολύ πολύ μακριά μου. Ακόμα και με τη βροχή επικοινωνεί ο άνθρωπος αρκεί να το καταλάβει, να το σκεφτεί. Και η επικοινωνία με την φύση είναι η καλύτερη επικοινωνία που μπορείς να κρατήσεις , γιατί είναι η μόνη που δε θα σε πληγώσει. Είναι ελεύθερη!! Από την άλλη σου χαλάει κάποια σχέδια μα πάντα μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό με αυτή! Άλλωστε υπάρχουν τόσο όμορφες καλοσχεδιασμένες ομπρέλες που μπορούν να σε συνοδέψουν στην έξοδό σου με κάποιον αγαπημένο. Συνήθως όμως λέω, τί της χρειάζεσαι τις ομπρέλες, είναι νερό, είναι φύση, είναι επικοινωνία, είναι σαν να λες " δε θέλω να σου μιλήσω" .. Να αυτά κάθομαι και σκέφτομαι και μετά "Αψού" το κοριτσάκι όλη την ώρα.... Enjoy Nature Now That You Can Have It For Free!! 

                                                                        The Magnifierr says bye bye..

Dear Hermar,

Τι κάνεις όταν είσαι πιεσμένος και απογοητευμένος από την καθημερινή σου ρουτίνα; Αναπολώ εκείνες τις στιγμές στη παραλία που ξεφύλλιζα σελίδες από γεμάτα έμπνευση βιβλία και απολάμβανα το λαχταριστό τσάι με μέντα και λεμόνι ( ! ) . Ήμουν τόσο ξέγνοιαστη, ένιωθα τόσο ελεύθερη, έβλεπα το απέραντο της θάλασσας και έπειτα χανόμουν στις σκέψεις που μου προκαλούσαν όλα αυτά τα γράμματα των βιβλίων, όλες αυτές οι περίτεχνες ιστορίες. Και τώρα απλά κάθομαι σε ένα γραφείο , περιμένω την επιφοίτηση από τα ουράνια για να ανοίξω τα σχολικά μου βιβλία και το κεφάλι μου έχει γίνει καζάνι που λέμε (πάνω από όλα καλό λεξιλόγιο).
Ποιά είναι η διαφορά από τα λογοτεχνικά βιβλία; Γιατί αυτά μου δίνουν ένα ποτάμι εμπνεύσεων καθώς τα διαβάζω και έπειτα όλο αυτό το ποτάμι μετατρέπεται σε γράμματα, λέξεις, φράσεις, προτάσεις, ιστορίες ολόκληρες, ιδέες ενώ τα σχολικά βιβλία τίποτα; Και αυτά είναι επιστημονικά βιβλία ( είναι πανεπιστήμιο after all )  , υποτίθεται πως έπρεπε από γεννησιμιού τους να δίνουν εμπνεύσεις, κίνητρα να γράψεις, κίνητρα να σκεφτείς, να τρέξεις μέσα στις σελίδες τους και να χαλαρώσεις απολαμβάνοντας κάθε ιδέα που αυτά εκπνέουν. Με πιέζουν, μου δημιουργούν αυτόν , ξέρεις, τον κόμπο στο λαιμό που έπειτα μεταμορφώνεται σε διάφορα άλλα συναισθήματα όπως θυμό, απογοήτευση προς τον εαυτό μου και τις επιλογές μου και εν τέλει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Γιατί όμως γίνεται αυτό; Έχει αναρωτηθεί κανείς την πραγματική προέλευση αυτού του κόμπου; Ίσως είναι αυτό το deadline που τίθεται μέχρι το οποίο πρέπει να έχεις τελειώσει μια συγκεκριμένη ποσότητα ενός βιβλίου , την λεγόμενη εκπαιδευτική ύλη. Ίσως πάλι είναι αυτό που μόλις ανέφερα η ύλη, κάτι συγκεκριμένο, ένα μέτρο που έχουμε, έναν κανόνα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Οι γνώσεις είναι απεριόριστες και εσύ τις διαλέγεις, αυτό δε λένε; Το επέλεξα , δεν πρέπει να γκρινιάζω σαν πεντάχρονο. Το επέλεξα, δική μου επιλογή ήταν να ακολουθήσω αυτές τις γνώσεις. Η πόρτα τους ήταν κλειστή κι εγώ και μόνο εγώ είχα το κλειδί της , το κλειδί της και δύο επιλογές - την ανοίγω ή την προσπερνάω; - . Την άνοιξα, μετά από αυτό δεν έχει γυρισμό. Μπορείς να την κλείσεις για πάντα αλλά μετά δε σου εγγυάται κανείς την προσφορά μιας άλλης πόρτας, ενός άλλου ανοίγματος στη ζωή σου. Μπορείς ωστόσο να κάνεις υπομονή ( μεγάλη λέξη, δύσκολη να μετατραπεί σε πράξη ) και να ανοίξεις μέσα σε αυτό το δωμάτιο που ήδη έχεις ανοίξει μερικά παράθυρα, να μπει λίγο φως, αυτό το φως που λέγεται πάθος, ενδιαφέροντα. Για ποιό πράγμα έχεις πάθος , αγάπη; Αυτό χρειάζεται να βρεις ώστε να ισορροπήσεις αυτή την απογοήτευση που αισθάνεσαι.... Μετά δε χρειάζεται ν ανησυχείς, κάνε υπομονή, το άπλετο αυτό φως που θα μπει θα είναι ο μοναδικός σου βοηθός σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, το ταξίδι προς το λεγόμενο πτυχίο, τη λεγόμενη ενήλικη ζωή με τις δουλειές.. Έτσι θα φτιάξεις την ζωή σου, πάντα έτσι μου έλεγαν. Οπότε άσε αυτό το φως να λάμψει προς εσένα! Θα είναι δύσκολο να κάνεις κάτι που σε κάνει να νιώθεις πόνο στο λαιμό, σε πιέζει, σου κόβει τα βήματα να προχωράς αλλά σημασία θα έχει το μετά. Πάρε ανάσες και συνέχισε, βρες τί σου αρέσει ό,τι είναι αυτό και προχώρα. Στη δική μου περίπτωση ( για να βάλω σε σειρά τί μου αρέσει λίγο στο μυαλό μου )

• Να χορεύω, να χορεύω όχι όποτε πρέπει αλλά όποτε θέλω , ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν "πρέπει" ..Να ταξιδεύω με το χορό και να παίρνω έμπνευση από αυτόν, ιδέες, κίνητρα. 
• Να γράφω, να γράφω δίχως όριο. Να ξαπλώνω μέσα, πλάι στα γράμματα και να εισπνέω ιδέες.
• Να τρώω δροσερά φαγητά, φαγητά που δίνονται ελεύθερα από τη φύση , που έχουν την γεύση και την ομορφιά της φύσης.
• Να φωτογραφίζω με τη μικρή μου κάμερα μικρές πινελιές της φύσης.(Η φύση είναι ο πιο όμορφος και δεξιοτέχνης "φυσικός" ζωγράφος) 
• Να περνάω χρόνο με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και να νιώθω αγάπη , να δίνω και να εισπράττω. Αυτό κι αν δίνει κίνητρα ώστε να προχωρήσεις.. 

Με αυτό λοιπόν κλείνω. Άνοιξε αυτά τα παράθυρα ώστε να απολαμβάνεις ευχάριστα αυτό τον δρόμο προς την ενήλικη ζωή..Το μετά είναι ό,τι καλύτερο, και αυτό που μετράει. Περίμενε και θα δεις. Αυτό σκέφτομαι, αυτό κάνω, περιμένω και θα δω.!

                                                                                    The Magnifierr says bye bye

Dear Hermar,

Σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι συμμαθητές μου, κάποιοι/ες που αποκαλούσα φίλες/ φίλους μου κολλούσαν μια νοητή ετικέτα στο μέτωπο , την ετικέτα του "μωρού", του "χαζοχαρούμενου" , της "μικρής", "άπειρης" και .... της "κινέζας" (!) Αλλά προς το παρόν ας μείνουμε στις πρώτες ετικέτες! Εγώ πάντα τις έβλεπα ως απειλές, με πονούσε κάθε φορά που άκουγα από το στόμα των γύρω μου αυτές τις λέξεις, με πονούσε σαν εκείνες τις ασημένιες κοφτερές επιφάνειες από τις παλιές ξύστρες, εκείνες που ήταν στο ψεύτικο γυάλινο κουτάκι. Θυμάσαι πόσο πονούσαν όταν κοβόσουν, πόσο αίμα χυνόταν από αυτή τη μικρή πληγή, από αυτό το κόψιμο; Λοιπόν, εμένα μου άρεσε αυτό το κόψιμο, πάντα μου άρεσε αυτή η αίσθηση του κοψίματος και ξέρεις γιατί; Γιατί ακόμα κι αν με πονούσε όσο τίποτε άλλο , χαμογελούσα, γελούσα, παρατηρούσα τις αποχρώσεις του αίματος κατά τη διάρκεια αυτής της ροής του προς την παλάμη μου. Προς τί όλη αυτή η

ιστορία; Λοιπόν προ ολίγου είπα πως μόλις άκουγα αυτές τις λέξεις και καταλάβαινα ότι αναφέρονταν σε μένα , με πονούσε , με πονούσε με αυτόν τον τρόπο που ανέφερα... Μετά από μερικά χρόνια όμως , κοντά στη τρίτη γυμνασίου θυμήθηκα αυτό το κάτι που αισθανόμουν κάθε φορά που κοβόμουν από αυτές τις ασημένιες λεπίδες της ξύστρας, αυτό το κάτι που αισθανόμουν αμέσως μετά. Θυμήθηκα πως παρόλο που πονούσα και στεναχωριόμουν για μερικά δευτερόλεπτα, σηκωνόμουν στα πόδια μου και έκανα αυτό που κανένας γονιός δε θα περίμενε το παιδί του να κάνει, χαμογέλασα, είπα "δε πειράζει, είναι αίμα, κοίτα πόσες αποχρώσεις μπορεί να έχει, είναι μοναδικό όμως, είναι το δικό μου αίμα, κανένας άλλος δεν έχει το ίδιο, εσείς παρόμοιο αλλά όχι το ίδιο." Έτσι και όταν μου πετούσαν αυτά τα ονόματα, ήταν λεπίδες, με πονούσαν, αλλά τώρα γελάω, χαμογελάω και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω πως είμαι μοναδική και δε το λέω με την έννοια του τέλειου, το λέω με την έννοια της μοναδικής ύπαρξης, δεν υπάρχει κάποιος άλλος σαν κι μένα, παρόμοιοι αρκετοί μα ποτέ , κανείς ίδιος. Γι αυτό απλά ξέρεις τι χρειάζεται να βγάλεις την λεπίδα από το δέρμα σου, να τσούξεις λίγο και μετά να γελάσεις , γιατί; Γιατί είσαι μοναδικός έτσι όπως είσαι....Αυτές είναι οι αποχρώσεις σου, φαίνομαι μικρή ( είναι το φυσικό μου) , σε κάποιους χαζοχαρούμενη ( είμαι χαμογελαστή τί να κάνουμε ) , σε άλλους ανώριμη , μωρό ( δεν πας μπροστά με το να μεγαλώνεις απότομα, μεγαλώνεις εκεί που πρέπει και τότε που πρέπει ) και σε άλλους άπειρη ( ποτέ δεν γίνεται να γνωρίζεις τις εμπειρίες του άλλου πολύ απλά γιατί δεν είσαι αυτός , είσαι άλλος ) .. Δε ξέρω κατά πόσο βγάζει νόημα αυτό που είπα σήμερα, ίσως καθόλου, ίσως ελάχιστα αλλά το "επιμύθιο" αυτού ξέρεις ποιο είναι; Πέταξε όλες τις συννεφιές από τα μάτια σου, ξεκόλλα αυτές τις ετικέτες και προχώρα με το χαμόγελο .. Και αν σε πουν χαζοχαρούμενο, χέστηκες ( ουπς τί γλώσσα είναι αυτή! )
                                                     The magnifierr says bye byee 

Dear Hermar ,

Από εδώ και πέρα έχουμε και πλήρης προσφώνηση, ένα πανέμορφο όνομα.. Επειδή δεν ήθελα να κάνω εξαιρέσεις όσον αφορά το φύλο, αγόρι ή κορίτσι  , διάλεξα αυτό το όνομα που είναι η σύζευξη δύο ονομάτων. ονομάτων που ( ελπίζω ) θα ακούω όταν κάνω αυτή την μικρή οικογένεια που φαντάζομαι , αυτό το μικρό παραμύθι. Σαυτό το παραμύθι λοιπόν που "γράφω" πρωταγωνιστούν δύο μικρά τερατάκια , δύο ήρωες, η "HER" ,

Ερμιόνη και ο "MAR" , Μάρκος. Αυτή τη στιγμή μιλάω σε εσάς, βέβαια θα σας τα διαβάζω όλα αυτά στον ύπνο σας σαν ένα δικό μου παραμύθι , έτσι για να σας κοιμίζει και να ταξιδεύει τα μικρά αθώα σας μυαλουδάκια σε μαγικούς πολύχρωμους κήπους με χιλιάδες λουλούδια και άπλετο χώρο για παιχνίδι και περιπέτειες. Όπως έλεγε και ο Albert Einstein "Για να γίνουν τα παιδιά σου έξυπνα, διάβασε τους παραμύθια" και πιστεύω πως με το "έξυπνα" δεν ήθελε να πει "μαθηματικές διάνοιες" αλλά έξυπνα στη ζωή δηλαδή στη δημιουργικότητα, στην αθωότητα, στην χαρά και στη τρέλα. Οπότε αχμ , να θυμάστε σας διάβαζα αυτά τα μικρά γράμματα όταν ήσασταν μικρά στον ύπνο σας. Θα σας βγουν όλα στην επιφάνεια ( ελπίζω τουλάχιστον ) εκεί που δεν το περιμένετε, ξέρετε γιατί; γιατί όλα έχουν αποθηκευτεί στο υποσυνείδητο σας.! Εκεί που χρειαστεί θα σας βγει. Το σημερινό γραμματάκι στην ουσία ήταν μικρό και απλά επεξηγηματικό!
                                                                The magnifierr says bye bye ....

Dear Ze,

 Πώς είναι όταν κοιμόμαστε; Σύμφωνα με την κλινική νευροψυχολογία ( Δεν τα έμαθα τζάμπα, πρώτο εξάμηνο ) ο ύπνος είναι απλά μια γέφυρα που σε μεταβιβάζει στο ασυνείδητο δίχως βέβαια να χάνεις τα λογικά σου κατά μεγάλο μέρος. Υπάρχει ωστόσο μια τόση δα πτώση της συνείδησης σου γι αυτό και νιώθεις τόσο απαλός , τόσο ελαφρύς , σαν να σου φεύγουν όλα τα βάρη της ημέρας που έλαβε τέλος. Επίσης , φαντάσου μια μεγάλη δεξαμενή με κόκκινο και μπλέ νερό ( ετερογενές μείγμα ώστε να φαίνονται τα δύο ξεχωριστά χρώματα ) στην οποία το κόκκινο είναι το νικητήριο χρώμα καθώς πιάνει το μεγαλύτερο χώρο και πιέζει το μπλε το οποίο καταφθάνει σχεδόν στον πάτο. Λοιπόν, το κόκκινο αντιπροσωπεύει μια ουσία που ονομάζεται αδενοσίνη ( ! ) αυτή κάνει τους μυς μας να χαλαρώνουν , τα μάτια μας να κλείνουν σιγά σιγά και το σώμα μας να παραδίνεται στο κρύο του σεντονιού και το μαλακό του μαξιλαριού , ενώ το μπλε αντιπροσωπεύει μια ουσία που ονομάζεται υποκρετίνη ( ! ) και αυτή είναι ο καφές του οργανισμού μας, αυτή που μας δίνει τόση ενέργεια την υπόλοιπη μέρη ώστε να κάνουμε τις διάφορες δραστηριότητες......

Μπλα μπλα μπλα!! Απλά για να τα ξέρεις όταν κάποιος σε μια συζήτηση πάει να στην παίξει έξυπνος, τσουπ πετάς αυτά και είσαι άρχοντας που λέμε. Λοιπόν, καθόμουν χθες στα μαλακά λουλουδένια σεντόνια του κρεβατιού ( not mine ! ) , απολάμβανα το όμορφο ξύπνημά μου τεντώνοντας τα μικρά μου χεράκια στον ουρανό ( ταβάνι ) και έπειτα έπεσα ξανά πίσω στο μαξιλάρι κάνοντας με το κεφάλι μου αυτό το γλυκό βαθούλωμα. Τότε άρχισα να σκέφτομαι πόσο όμορφα κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ, ένιωθα σαν να είμαι μωρό ξανά. Και για να μην λες πώς θυμάμαι πώς ήμουν μωρό αφού δεν θυμόμαστε πλήρως τι γινόταν. Εδώ κολλάει η θεωρία που αράδειασα παραπάνω. Όταν αυτή η υπνωτική ουσία (αδενοσίνη ) βαράει κόκκινο , αρχίζουμε να χαλαρώνουμε , πέφτουμε σε delirium κάπως και αρχίζει να "οργιάζει" το ασυνείδητο μας και όπως όλοι γνωρίζουμε το ασυνείδητο μας είναι μια δισκέτα ( φλασάκι στη σημερινή εποχή ) όπου αποθηκεύονται κάποιες παλιές αναμνήσεις, κάποιες πράξεις μας, κάποια πράγματα, στοιχεία που εμείς τώρα δε θυμόμαστε πως έγιναν αλλά αυτό θυμάται διότι πίστευε ( καλώς ) πως κάποτε θα μας χρειαστούν είτε ως βοηθοί είτε ως κομμάτια στο παζλ ενός τρελού ίσως τρομακτικού ονείρου μας. Άρα καταλήγω σε αυτό που είπα προ ολίγου, νιώθω πως αυτή η γαλήνη, η ηρεμία και η χαλάρωση δίχως έγνοιες ,που πάντα ( ακόμη και για μερικά λεπτά- δευτερόλεπτα , ακόμη και όταν ακολουθεί μια αγχώθης μέρα ) νιώθεις όταν ξυπνάς κάθε πρωί και με μισόκλειστα, ξυνισμένα ( σαν να ήπιες κάτι ξινό ) μάτια αντικρίζεις την αυγή πότε βροχερή , πότε ηλιόλουστη , είναι μια ανάμνηση που στην προκαλεί ο ύπνος μέσω του ασυνειδήτου, αυτού του μικρού ανθρωπάκου που κρατάει το μεγάλο σακί των παλιών, ξεχασμένων αναμνήσεων. Και όταν αναπολείς αυτό το συναίσθημα στα μέσα της ημέρας σε κάνει να το ξαναζείς από την αρχή, να νιώθεις ευάλωτος ,να ξανανιώθεις αυτό το μαλακό αόρατο αεράκι να σε ακουμπά στον ώμο. Ίσως αυτό το αεράκι κάποιες φορές να μην είναι τόσο αόρατο και να είναι τα δάχτυλα ενός αγοριού που ξυπνάει στο πλάι σου και σου χαϊδεύει των ώμο προσκαλώντας σε στην αγκαλιά του ή απλά κάνοντας σου νόημα να κλείσεις το φως για να πέσει ξανά για ύπνο ( ! ) . Το γεγονός που παραμένει είναι το ότι είσαι ευάλωτος στον ύπνο σου χάρη ή εξαιτίας αυτού του μικρού  ανθρωπάκου, αυτής της δισκέτας ( φλασάκι ) , πές το όπως θέλεις. Και το να είσαι ευάλωτος απομακρύνει κάθε αρνητική ενέργεια , κάθε κακή, νωπή ανάμνηση που απόκτησες κατά τη διάρκεια της ημέρας που πέρασες. Ωστόσο σε κάνει να είσαι ανοιχτός και σε νέες πληγές πολύ εύκολα απλά και μόνο γιατί είσαι γεμάτος ευτυχία και ό,τι τολμήσει να σου τη χαλάσει , το βλέπεις σα μυτερό σπαθί στην καρδιά σου και .....πληγώνεσαι. Αλλά η διόρθωση αυτής της μεριάς του να είσαι ευάλωτος λέγεται ισορροπία , την οποία αργά ή γρήγορα πρέπει να αποκτήσεις στη ζωή σου ώστε να ζυγίσεις την ευτυχία που σε πλημμυρίζει το πρωί με τις μικρές δυστυχίες που μπορεί κάποιος να σου προκαλέσει στο υπόλοιπο της ημέρας.. Σκέψου πως δεν υπάρχουν! Πώς; Ξαναζήσε αυτό το "μαλακό" πρωινό συναίσθημα, αυτό το συναίσθημα του να είσαι βρέφος ξανά, ευάλωτο μεν αλλά ξέγνοιαστο και χαρούμενο.
                                                                                   The magnifierr says bye bye

Dear Ze,

Θυμόμουν όταν ήμουν γυμνάσιο καθόμουν με τις ώρες στον υπολογιστή γιατί δεν έβγαινα έξω ( έλλειψη φίλων : διαχρονικό πρόβλημα ) και έβλεπα φωτογραφίες από διάφορες προσωπικές ιστοσελίδες ( blogs + tumblrs ιδιοκτησίες κοριτσιών φυσικά ) , πάνω στις οποίες είχαν γραμμένες διάφορες ευχές. Σίγουρα κατάλαβες σε τί αναφέρομαι! Λοιπόν κι εγώ ήμουν ένα από αυτά τα κορίτσια που είχα στο tumblr μου από την αρχή μέχρι το τέλος χιλιάδες φωτογραφίες αυτού του είδους. Ακόμη τις κατέβαζα στον υπολογιστή μου και τις αποθήκευα σε έναν φάκελο, ο φάκελος των ευχών φαντάσου. Οι περισσότερες από αυτές απεικόνιζαν απίθανες να συμβούν ευχές όπως να ταξιδέψω στις Κάννες , στο φεστιβάλ Καννών , να μείνω σε ένα από αυτά τα υπέροχα ξενοδοχεία που έχουν μέσα στο δωμάτιο ξεχωριστό χώρο αναψυχής για τους μικρούς εξερευνητές και συγγραφείς ( like me ! ) ή να χορέψω στο broadway, να μείνω σε ένα δεντρόσπιτο και άλλα πολλά που χρειάζονται αρκετά χρήματα. Γιατί όμως να γίνεται αυτό; Σου χαλάνε τα σχέδια και σου βάζουν φραγμό στο να ονειρεύεσαι ( ναι πάλι για όνειρα μιλάω! ) με το να σου πετάνε έναν μεγάλο κορμό δέντρου , έναν τεράστιο, απέραντο τοίχο μπρος στο δρόμο σου προς την εκπλήρωση των ευχών- ονείρων σου. Αυτός ο κορμός, ο τοίχος , ο σε όλους μας γνωστός είναι τα χρήματα, αυτά τα μέταλλα σε κυκλικό σχήμα και κάτι χαρτιά που όμως απέκτησαν τόση σημασία με τα χρόνια και αποτέλεσαν αιτία πολλών διενέξεων όχι μόνο χωρών με άλλων εξωτερικών χωρών αλλά και ανθρώπων από την ίδια χώρα, από την ίδια πόλη, χωριό, γειτονιά και (στο έσχατο σημείο) οικογένεια. Αυτά όμως καθορίζουν στο μεγαλύτερο βαθμό την ζωή μας ολόκληρη και τώρα στις μέρες και την εσωτερική μας ζωή, τον εσωτερικό μας κόσμο. Πια οι δυνατοί φρουροί ( ερυθροί και βένετοι ! ) της ψυχής μας , αυτού του ευαίσθητου χώρου που στην πόρτα του οποίου είναι κολλημένη μια τεράστια, κολλητική ταινία που λέει με μεγάλα, έντονα, κόκκινα γράμματα  "ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ" έχουν εξασθενήσει και πια δεν μπορούν να χαρακτηριστούν "δυνατοί" μα θα ακολουθήσουν τον χαρακτηρισμό της ψυχής μας, "Εύθραυστοι". Και σ αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι ναι αντιμετωπίζουμε πρόβλημα , ένα πρόβλημα που πραγματικά δεν ξέρω αν θα λυθεί ποτέ. Διότι η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι να αποδυναμώσουμε αυτόν τον δυνατό εχθρό, το χρήμα.... όμως η μόνη λύση είναι απίθανη! But ποτέ μη λες ποτέ. Γιατί όμως εμείς, οι άνθρωποι δώσαμε  τόση δύναμη σε ένα χαρτί και ένα μέταλλο; Κανένας δε μπορεί να απαντήσει εδώ.! Τίποτα δεν μας ενδιαφέρει από αυτά, το μόνο όμως που αναγκαστικά μας ενδιαφέρει είναι αυτό που ζούμε τώρα, την εξασθένηση των φρουρών της ψυχής μας. Αρχικά ήταν απλά το οικονομικό μας budget , η σιγα-σιγα καταστροφή των ευχών μας ( σαν το παιχνίδι ντόμινο όπου το κάθε τοιχάκι που πέφτει είναι και μια ευχή μας που αντίστοιχα πέφτει , καταστρέφεται υποκινούμενο από το χέρι του χρήματος ) , τώρα όμως έχει μετακινηθεί όλο αυτό στην ψυχή μας, σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο μέσα μας. Τι κάνουμε σε αυτή τη δύσκολη περίοδο; Κολυμπάμε, κολυμπάμε , που έλεγε και η Dori στο Nemo.  Τί γίνεται όμως όταν αδυνατούμε να κολυμπήσουμε επειδή δεν μας έχουν μείνει πια δυνάμεις; Βυθιζόμαστε; Εκεί καταλήγουμε; Και η απάντηση είναι ΟΧΙΙΙ!!! Κολυμπάμε ακόμα και με κομμένα φτερά ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας ο οποίος δεν είναι απλά η ικανοποίηση των ευχών που προανέφερα αλλά η ευτυχία μας η οποία μεν εξαρτάται και από το βιοτικό μας επίπεδο αλλά εξαρτάται δε από την ψυχική μας ευχαρίστηση, ηρεμία και γαλήνη. Serenity to all of you <3 ( μοιάζει σαν σλογκαν οργάνωσης greenpeace μα είναι αλήθεια η απάντηση σε όλα είναι μια, η ηρεμία, η γαλήνη της ψυχής μας , όλα τα άλλα είναι sprinkles on the sundae , απλά μια τρούφα που ομορφαίνει μεν την ψυχή μας , το παγωτό , αλλά δεν καθορίζει την όλη γεύση του ) ...
                                                                                The magnifierr says bye byee